Επιτέλους επέστρεψε!

Πολλοί είναι εκείνοι που περίμεναν την επιστροφή της. Πολλοί ίσως μελαγχολούσαν βλέποντάς την να βολοδέρνει στην Serie C μόλις μια 5ετία πριν. Όχι γιατί είναι κάποια υπερδύναμη  του Ιταλικού ποδοσφαίρου (μόλις  2 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα, 1 κύπελλο UEFA), αλλά γιατί για τους περισσότερους που έχουν περάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής τους η Napoli έχει μείνει στις αναμνήσεις τους ως η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ΄80 στην Ιταλία. Αγαπήθηκε, συμβόλιζε, αποθεώθηκε. Αγαπήθηκε για το ωραίο ποδόσφαιρο και για τις μαγικές στιγμές που χάριζε ο Diego, συμβόλιζε την επανάσταση του φτωχού νότου απέναντι στις ομάδες του πλούσιου βορρά και αποθεώθηκε κατακτώντας τα πάντα στην Ιταλία και ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η κίνηση που άλλαξε την ιστορία αυτού του club ήταν η μεταγραφή του Diego Armando Maradona το 1984 από την Barcelona έναντι 12 εκ. ευρώ (!). Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η πορεία προς την κορυφή, για να φτάσει στοο "πικ" της ακμής της με την κατάκτηση του κυπέλλου UEFA την σεζόν 1988-89 και με την κατάκτηση του scudetto ένα χρόνο μετά. Για του οπαδούς της Napoli η ομάδα ήταν κάτι παραπάνω από τρόπος διασκέδασης. Ήταν τρόπος ζωής. Ήταν τρόπος εκτόνωσης από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζαν στις φτωχογειτονιές της Νάπολης. Ένα μέσο επανάστασης. Η παρουσία τους στις κερκίδες του San Paolo ήταν συγκινητική ακόμα και όταν η ομάδα έπαιζε στη Serie C.  Όμως μετά την ακμή έρχεται η παρακμή. Το πρόβλημα του Diego με τα ναρκωτικά, η δεκαπεντάμηνη ποινή που του υπεβλήθη και η αναγκαστική παραχώρηση του στη Sevilla έκαναν το σύλλογο μη ανταγωνιστικό. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 υποβιβάστηκε στη Serie B όμως το χειρότερο ήταν όταν το 2004 λόγω χρεών υποβιβάστηκε στη Serie C. Όμως κάπου εκεί, όπως σε όλες οι όμορφες ιστορίες, ξεπήδησε από της στάχτες της μια φλόγα. Η ανάκαμψη είχε ξεκινήσει. Από το 2007 είναι και πάλι στα "σαλόνια" του ιταλικού ποδοσφαίρου. Με τις τρεις πρώτες χρονιές να είναι μέτριες, η Νapoli κάνει φέτος την αντεπίθεσή της. Με τον Edinson Cavani να πετάει φωτιές στην κορυφή της επίθεσης (21 γκ./30 π. σε όλες τις διοργανώσεις), με τον Σλοβάκο Marek Hamsik σε ελεύθερο ρόλο να τον "σιγοντάρει" (7 γκ. / 20 π.), με τον Ezequiel Lavezzi να "αναγκάζει" τον Maradona να πει δημόσια να του δοθεί η φανέλα με το νούμερο 10 (!) (έχει αποσυρθεί για ευνόητους λόγους), με τον Ουρουγουανό Walter Gargano να "τρώει σίδερα" στο κέντρο και τον αρχηγό Paolo Cannavaro να δεσπόζει στην άμυνα, η Napoli απειλεί και πάλι τους "μεγάλους". Η γαλάζια φωτιά από τον νότο κάνει την αντεπίθεσή της. Επιτέλους κάνει ξανά πρωταθλητισμό. Θα αντέξει: Θέλουμε να αντέξει: Όσοι θυμούνται εκείνη τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '80 θα κουνήσουν το κεφάλι καταφατικά. Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν καλά την εναλλακτική επιλογή. Πραγματικά, ποιος θέλει να δει τον Μάιο να σηκώνεται το κύπελλο του πρωταθλήματος από τα χέρια του Massimo Ambrosini ::::

Ένας νέος "αλητάκος"

Το επόμενο "hot" όνομα που δημιούργησε η βραζιλιάνικη παραγωγή ταλέντων περιμένουμε να θαυμάσουμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ο Neymar da Silva Santos Junior αργά ή γρήγορα θα μπει σε κάποιο αεροπλάνο για να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι και να βάλει την υπογραφή του σε κάποιο συμβόλαιο με πολλά μηδενικά. Ο 18χρονος αυτός έχει "χαζέψει" κόσμο στη "χώρα του καφέ" και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για τον νέο Pele. Υπερβολές λέω εγώ. Το έχουμε ξανακούσει άλλωστε αυτό και ο φίλος μας ο Robinho φρόντισε να μας διαψεύσει κατηγορηματικά. Η αλήθεια είναι ότι ο Neymar μοιάζει αρκετά στον τρόπο παιχνιδιού του "μικρού καραγκιοζάκου" (βλ. Robinho). Χαμηλό κέντρο βάρους και γρήγορη αλλαγή κατεύθυνσης, τρομερή επαφή με την μπάλα αλλά καλύτερα τελειώματα (27 γκ./64 π.) Κουβαλάει μεγάλη δόση τρέλας, όπως κάθε βραζιλιάνος που σέβεται τον εαυτό του, πράγμα που μπορεί είτε να τον απογειώσει, είτε να τον καταστρέψει. Στην Βραζιλία ήδη έχει "φάει" αρκετές κλοτσιές επειδή προσπαθεί να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο, με τελευταίο συμβάν κάποιος αμυντικός να του τραβάει το σορτσάκι και να του το κατεβάζει! Η Santos στην οποία ανήκει έχει ήδη δεχτεί προτάσεις από μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για την παραχώρησή του, η οποία δεν θα αργήσει να γίνει. Ας ελπίσουμε ότι η παρουσία του στην Ευρώπη σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του δεν θα τον παρασύρει σε τριήμερα πάρτυ με sexy μοντέλα ( Ronaldinho, Adriano, Robinho), ούτε θα επιλέξει κάποια ομάδα που θα τον αναλώσει σε δανεισμούς δεξιά και αριστερά (Keirrison), ούτε θα χαθεί σε ασήμαντα πρωταθλήματα όπως της Ρωσίας λόγω χρημάτων (Giulherme), για να μην τον δούμε να επιστρέφει στην Βραζιλία στα 22 του. Φυσικά έχει και αδυναμίες. Πρέπει να δυναμώσει αρκετά αν θέλει να αντεπεξέλθει στο εξαντλητικό πρόγραμμα της Ευρώπης και να μπορεί να κοντράρει τους Ευρωπαίους αμυντικούς. Πρέπει να γίνει πιο ομαδικός (στην Βραζιλία μπορεί να "περνάει" αυτό το στυλ παιχνιδιού,αλλά εδώ το στυλ διαφέρει) και να δουλέψει σκληρά-κανείς δεν έγινε φτασμένος ποδοσφαιριστής στα 18 του.  Αν όλα πάνε καλά, νομίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να τον θαυμάζουμε στα παιχνίδια του για τα επόμενα χρόνια.Μικρέ Νeymar, σε περιμένουμε...

The Damned United

Προσπαθώντας να περάσω όσο πιο ήρεμα γινόταν ένα βράδυ Κυριακής, έκανα "ζάπινγκ" με το ένα μάτι στην τηλεόραση και το άλλο σε πλήρη κατάκλιση. Τυχαία έπεσα σε μια ταινία που αγνοούσα την ύπαρξή της. Άλλωστε, οι ταινίες αθλητικού περιεχομένου λαμβάνουν ελάχιστη προώθηση και προβολή. Ανασηκώθηκα από τον καναπέ, έβαλα ένα κόκκινο κρασί και άναψα το τσιγάρο μου. Ο κύριος που υποδυόταν ο πολύ καλός ηθοποιός Michael Sheen ήταν ο εκκεντρικός προπονητής Brian Clough.Ο προπονητής που κατάφερε να οδηγήσει την Nottingham Forest στην κατάκτηση δύο συνεχόμενων Κυπέλλων  Πρωταθλητριών την περίοδο 1978-79 και 1979-80 (για τους φίλους της Barcelona: αυτά είναι μόλις ένα λιγότερο από όσα έχει κατακτήσει η ομάδα τους). Η ταινία αναφέρεται κυρίως στις 44 μέρες που ο Clough κάθισε στον πάγκο της Leeds United με αναφορά όμως και στις περιόδους που ήταν προπονητής στην Derby και στην Brighton. Ο σκηνοθέτης Tom Hooper μας βάζει στα αποδυτήρια και μας δίνει πληροφορίες για την νοοτροπία που επικρατούσε τότε στα Αγγλικά γήπεδα, για το βρετανικό στυλ παιχνιδιού και την προσπάθεια του Clough να το αλλάξει, για τη σχέση του με τον βοηθό του Peter Taylor αλλά και με τους παίκτες της Leeds. Από τις καλύτερες αθλητικές ταινίες που έχω παρακολουθήσει, αν και θα περίμενα τον Clough να παρουσιαστεί λίγο πιο εκκεντρικός. Νομίζω ότι η ταινία "The Damned United" (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τίτλο "Η Καταραμένη Ομάδα")  είναι η κατάλληλη για να γνωρίσουμε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που πέρασαν από τα αγγλικά γήπεδα ή όπως αναφέρεται και στην ταινία "τον καλύτερο προπονητή που δεν ανέλαβε την Εθνική ομάδα".Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Τελικά, οι φανέλες παίζουν μπάλα;

Ρίχνοντας μια ματιά στην βαθμολογία της Premier Leage, κάποιος μπορεί να την βρει φυσιολογική. Εμένα πάλι θα μου φαινόταν φυσιολογική αν η χρονιά που είχαμε ήταν πριν το Millenium ή τουλάχιστον στις αρχές της νέας χιλιετίας. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως στο διάβολο ο Sir Τσιχλόφουσκας έχει την ομάδα του πρώτη και μάλιστα αήττητη. Αν είμαι εμπαθής; Σίγουρα η Manchester United και ο προπονητής της δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "η μεγάλη μου αγάπη" αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι υπήρχαν χρονιές που η ομάδα έπαιζε "διαστημικό" ποδόσφαιρο. Τότε που οι αυτοματισμοί μεταξύ Beckham-Scholes-Giggs-Cantona και αργότερα Van Nistelrooy σε έκαναν να μην θες να σηκωθείς από τον καναπέ ούτε για τουαλέτα. Μπορεί ο προπονητής να είναι ο ίδιος όμως οι παίκτες δεν είναι. Με παίκτες ενδεκάδας όπως ο Ο'Shea και ο Carrick, με τον υπερπαίκτη Giggs στα 37,τον Scholes στα 36 και τον Van Der Sar στα 40, με τον Nani να ενδιαφέρεται περισσότερο για την δική του προβολή παρά για το καλό της ομάδας, τον Rooney σε μια κακή χρονιά και με αλλαγές κάποιους Obertan, Evans, Fabio,Owen(!), προσωπικά δεν δίνω καμία τύχη για πρωτάθλημα στους κόκκινους διαβόλους, ακόμα και αν την ώρα που γράφεται το κείμενο βρίσκονται στην πρώτη θέση με κάποιο περίεργο τρόπο.Τελικά μήπως ισχύει το κλισέ που λέει ότι και οι φανέλες παίζουν μπάλα;
http://www.sport24.gr/vathmologies/

Roberto-Carlos-Tha-Soutaro

Σας λένε να φτιάξετε μια dream team. Όλων των εποχών. Πείτε αλήθεια. Το έχετε ξανακάνει. Στο πρόχειρο τετράδιο στο σχολείο, όταν βαριόσασταν στην ώρα των θρησκευτικών. Σίγουρα δύσκολη επιλογή,δεν συμφωνείτε; Όμως υπάρχει έστω και ένας που να μην σκέφτηκε αμέσως για την αριστερή πλευρά της άμυνάς του τον Roberto Carlos; Ναι, αυτόν τον κοντούλη Βραζιλιάνο με το χαρακτηριστικό τρέξιμο και το σουτ δυναμίτη. Που το 1995 όταν πήρε μεταγραφή για την Ευρώπη και συγκεκριμένα για την Inter κρίθηκε ανεπαρκής μετά την πρώτη του χρονιά και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στην Real Madrid να τον αποκτήσει. Εκεί τον μάθαμε, εκεί τον αγαπήσαμε. 11 σεζόν, 370 συμμετοχές, 47 γκολ. Καθόλου κακός απολογισμός για αριστερό μπακ. Ε λοιπόν αυτός ο τύπος με την τεράστια γάμπα παίζει ακόμα μπάλα στα 37 του στην Corinthians. Είναι γέρος; Δεν μπορεί να τρέξει; "Κολλάει ένσημα"; Λες; Πόσους τύπους έχετε δει να το κάνουν αυτό;

Καλό; Και ναι, δεν κάνεις λάθος το χοντρό αγόρι που τρέχει πρώτο να τον συγχαρεί είναι ο πρώην ποδοσφαιριστής Ronaldo.

Όταν είδα αυτήν την έμπνευση μου ήρθε στο μυαλό ότι και σε σας μάλλον. Το γκολ που στοίχειωνε τα παιδικά μου όνειρα (προσπαθώντας να κάνω κι εγώ το ίδιο παραλίγο να σπάσω δεξί αστράγαλο) και καταργούσε τους νόμους της φυσικής. Ένα από τα καλύτερα γκολ που έχω δει ... Enjoy!

Have a nice "blogging"!

Καλώς ορίσατε!

Σκοπός της δημιουργίας αυτού του blog είναι να συζητηθούν θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο και όχι μόνο, χωρίς να περιοριστούμε στα στενά σύνορα της "αντιποδοσφαιρικής" μας παιδείας και των οπαδικών μας συναισθημάτων. Να σχολιάσουμε για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, για μεγάλους παίκτες, για τις "αδυναμίες" μας αλλά και για τις αποστροφές μας και να επικεντρωθούμε σε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει εξαρχής...στην "μπαλίτσα".

Ελπίζω να συμμετέχετε όλοι στη συζήτηση!

Have a nice "blogging"!