Το δεύτερο μέρος της αγωνιστικής της φάσης των 16 του Champions League ξεκίνησε! Χθες είχαμε τα ματς Olympique Lyonnais - Real Madrid και F.C. Copenhagen - Chelsea F.C.. Τα δυο ματς εξελίχθηκαν όπως περίπου τα περιμέναμε. Στο πρώτο η Lyon, ο κακός δαίμονας της Real τα τελευταία χρόνια, μπήκε στο ματς κλείνοντας τους χώρους και μη επιτρέποντας στη Real να κάνει το παιχνίδι της. Σκοπός της προφανώς ήταν να μην δεχτεί γκολ και να χτυπήσει το ματς στην αντεπίθεση. Το πρώτο σκέλος το είχε καταφέρει στο πρώτο ημίχρονο, χωρίς όμως να γίνει ιδιαίτερα απειλητική. Όμως στο δεύτερο ημίχρονο η Real έγινε πολύ πιο πιεστική και αφού οι παίκτες της Lyon κουράστηκαν από το συνεχές pressing, κατάφεραν να δημιουργήσουν αρκετές ευκαιρίες ( οι κυριότερες δυο δοκάρια με Ronaldo και Ramos) προτού σκοράρουν με τον πρώην παίκτη της Lyon, Karim Benzema (πρώτη επαφή με την μπάλα. Η Lyon στη συνέχεια ισορρόπησε το παιχνίδι και κατάφερε να ισοφαρίσει σε 1-1 με τον Gomis, κάνοντας τη ρεβανς πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Στο δεύτερο παιχνίδι (το οποίο δεν παρακολούθησα) εξελίχθηκε έτσι όπως το περίμεναν οι περισσότεροι. Η Κοπεγχάγη δεν είναι ομάδα η οποία μπορεί να κοντράρει την Chelsea, ακόμα κι αν η δεύτερη δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Έτσι το δεύτερο παιχνίδι μετατράπηκε σε τυπική διαδικασία μετά το 0-2.
Σήμερα έχουμε τα τελευταία δυο παιχνίδια της πρώτης φάσης των 16.
F.C. Inter - F.C. Bayern Munchen
Η επανάληψη του περσινού τελικού. Βέβαια, οι φόρμα των δυο ομάδων δεν έχει καμία σχέση με αυτήν πριν οκτώ μήνες ( η Inter βρίσκεται στην 3η θέση του Ιταλικού πρωταθλήματος και η Bayern στην 3η με 15 βαθμούς διαφορά από την Dortmund). Φυσικά, αυτό που λείπει περισσότερο από τους Ιταλούς είναι ο Mourinho. Θεωρώ ότι το ματς, ακόμα και στο Μιλάνο θα είναι ισορροπημένο. Το ταλέντο είναι υπέρ της Inter αλλά οι Γερμανοί...είναι πάντα Γερμανοί!
Olympique de Marseille - Manchester United
Η αλήθεια είναι ότι αν αυτό το ματς γινόταν πέρυσι, θα ήταν πιο αμφίρροπο. Φέτος νομίζω πως η Marseille δεν είναι σε θέση να αποκλείσει την Manchester. Και οι δυο ομάδες θα προσπαθήσουν να μην δεχτούν γκολ, όμως νομίζω πως οι Άγγλοι θα καταφέρουν να σκοράρουν και έτσι το δεύτερο παιχνίδι θα γίνει πιο εύκολο γι αυτούς.
Μετά από σχεδόν δυο μήνες, η γιορτή του Champions League είναι ξανά κοντά μας. Ετοιμάστε λοιπόν τις πίτσες σας, γεμίστε το ψυγείο με μπύρες και καλέστε τους φίλους για να παρακολουθήσετε τη σπουδαιότερη διοργάνωση της Ευρώπης. Αυτήν τη βδομάδα έχουμε τα τέσσερα πρώτα ματς της φάσης των 16 (σύμφωνα με τις περσινές αλλαγές στο πρόγραμμα, φυσικά για εμπορικούς λόγους) και τα υπόλοιπα σε μια βδομάδα. Πάμε λοιπόν να κάνουμε λίγα σχόλια για το καθένα...
AC Milan - Tottenham Hotspur
Πολύ πιο δύσκολο ματς απ' ότι φαίνεται για τη Milan. Η Tottenham φέτος δείχνει ότι είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσει και στο Αγγλικό πρωτάθλημα (βρίσκεται στην τέταρτη θέση) και στο Champions League (ρωτήστε την Inter). Η Milan από την άλλη τα πηγαίνει περίφημα στο Ιταλικό πρωτάθλημα αφού βρίσκεται στην πρώτη θέση και διαθέτει και μια από τις πιο "βαριές" φανέλες στην Ευρώπη. Κατά την γνώμη μου όλα θα κριθούν στο σκορ του πρώτου αγώνα. Αν δεν πιάσει την Tottenham το σύνδρομο των Αγγλικών ομάδων στα ματς εκτός νησιού και καταφέρει να σκοράρει, πιστεύω πως έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση. Η παρέα του Gareth Bale μπορεί στο White Hart Lane να αποκλείσει κάθε αντίπαλο.
Valencia - Shalke 04
Αμφίρροπη αναμέτρηση. Χωρίς να έχω παρακολουθήσει πολύ τους δυο αντιπάλους φέτος θεωρώ πως αυτήν τη στιγμή η Shalke δεν είναι σε θέση να προκριθεί. Κλειστό ματς, λίγα γκολ, μικρό προβάδισμα στην Valencia.
Roma - Shakhtar Donetsk
Αν θεωρείτε πως η Roma έχει τον πρώτο λόγο, είμαι αντίθετος. Η Roma δεν είναι ομάδα που μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί, πόσο μάλλον φέτος που βρίσκεται στην όγδοη (!) θέση του Ιταλικού πρωταθλήματος χωρίς καν να παίζει καλή μπάλα. Από την άλλη οι Ουκρανοί είναι μια ομάδα που το ταλέντο ξεχειλίζει, διαθέτοντας πολύ καλούς, τεχνικά, ποδοσφαιριστές. Πολύ πιθανό να σκοράρουν στο πρώτο ματς και να κάνουν πολύ πιο εύκολο το έργο τους στη ρεβάνς του Donetsk.
Arsenal - Barcelona
Το καλύτερο ματς της φάσης των 16. Δυο ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα στα δυο καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Οι δυο ομάδες που παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Φυσικά και η Barca έχει τον πρώτο λόγο, αλλά ποιος να ξεγράψει μια ομάδα όπως η Arsenal; Μοιρασμένες οι πιθανότητες στο πρώτο ματς, που αν η Arsenal θέλει να έχει ελπίδες πρόκρισης πρέπει να κερδίσει. Πέρυσι η Barcelona είχε πάρει το 2-2 στο Emirates και προκρίθηκε με το 4-1 στην Βαρκελώνη. Προβλέπω ξανά δυο ανοιχτά παιχνίδια που θα αποζημιώσουν όλους εμάς που χαιρόμαστε να βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο...
Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους παρατηρείς να δρουν, να σκέφτονται ή να δουλεύουν, νομίζεις ότι είναι γεννημένοι για να το κάνουν. Σκέφτεσαι ότι δεν θα βρεθεί κανείς και ποτέ να το κάνει καλύτερα από αυτούς. Ότι ακόμα και κάτι αν πήγαινε στραβά στην εξέλιξη της ζωής τους, το αόρατο χέρι της μοίρας θα τους καθοδηγούσε, θα τους έβαζε στο σωστό δρόμο για να κάνουν αυτό που "πρέπει", να καθοδηγήσουν, να υποδείξουν, να δημιουργήσουν, για να μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να βελτιωθούμε ή να απολαύσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι για μεγάλα πράγματα, αν και πολλοί από εμάς θα το θέλαμε. Δεν αρκεί όμως μόνο η δουλειά και η εξειδίκευση. Μπορεί να είναι το σημαντικότερο, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει αυτό το "κάτι", αυτό το χάρισμα. Αυτό που μετέτρεψε τον Che Guevara σύμβολο των επαναστάσεων, τον Martin Luther King σε πρότυπο του αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον Στέλιο Παρλιάρο σε άρχοντα των γλυκών (sic). Κάπως έτσι λοιπόν, αυτό που κάποιοι θα το ονόμαζαν μοίρα, κάποιοι άλλοι τύχη και κάποιοι Θεό, "έσπρωξε" έναν μικρό Γαλλοαλγερινό σε κάποια φτωχογειτονιά της Μασσαλίας να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Και γεννήθηκε ο μύθος του Zinedine Zidane.
Ο Zidane γεννήθηκε στη Μασσαλία από Αλγερινούς μετανάστες στις 23 Ιουνίου του 1972. Πρωτοέπαιξε μπάλα σε μια ομάδα γειτονιάς όταν ήταν 14. Στα 16 του ο Jean Varraud, scouter της ACCannes, εισηγήθηκε την μεταγραφή του και έτσι υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Η καριέρα του σε υψηλό επίπεδο όμως άρχισε με την μεταγραφή του στην Bordeaux την σεζόν 1992-93. Με τους Γιροδίνους κατάφερε κατακτώντας τον κύπελλο Intertoto να φτάσει στον τελικό του κυπέλλου UEFA εναντίον την AC Milan τη σεζόν 1995-96. Θυμάμαι τότε, στα 15 μου, που αναρωτιόμουν ποια είναι αυτή η ομάδα-χρώμα που παίζει με την Milan τελικό... Μπορεί η Bardeaux να έχασε από τους Ιταλούς, όμως όλοι- μαζί και εγώ- είχαν μάθει τον Zidane. Μεγάλες ομάδες είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται για τον Γάλλο που πήρε από το χέρι μια άγνωστη μέχρι τότε ομάδα (στην Ευρώπη) και την έκανε πρωταγωνίστρια. Από την Αγγλία ενδιαφέρθηκε η Blackburn Rovers, με τον προπονητή Ray Harford να εισηγείται στον πρόεδρο της ομάδας Jack Walker την απόκτηση των Ζidane και Dugarry από την Bordaeux και να παίρνει την αφοπλιστική απάντηση " Γιατί θέλεις να πάρεις τον Zidane όταν έχουμε τον Tim Sherwood? " (!!!! το "είχε" ο πρόεδρος, έτσι; !!!!). Και αφού για το καλό της ανθρωπότητας δεν προχώρησε η μεταγραφή, ήρθε η πρόταση της Juventus η οποία το 1996 με ένα ποσό γύρω στα 3.2 εκατ. λίρες τον έκανε δικό της. Στην Juve έμεινε πέντε χρόνια,ως το 2001, κατακτώντας δυο πρωταθλήματα Ιταλίας (1997,1998), ένα Super Cup Ευρώπης (1996), ένα διηπειρωτικό (1996), ένα Super Cup Ιταλίας (1997) και ένα Κύπελλο Intertoto (1999). Όμως κάτι έλειπε. Οι δυο χαμένοι τελικοί του Champions League (1997, 1998) μάλλον συνέβαλαν στην απόφαση του Zizou να αφήσει την Juve για κάτι μεγαλύτερο, για μια ομάδα που θα κάλυπτε τις φιλοδοξίες του και θα είχε την δυναμική να φτάσει στην κορυφή. Έτσι, μετά από 151 συμμετοχές και 24 γκολ με την ασπρόμαυρη φανέλα, το καλοκαίρι του 2001 παίρνει μεταγραφή για το ποσό-ρεκόρ των 75 εκατ. ευρώ για την Real Madrid. Την ίδια χρονιά οδηγεί την ομάδα του στον τελικό του UEFA Champions League με αντίπαλο την Bayer Leverkuzen. Αυτό το κύπελλο ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο. Και έτσι όπως τα έφερε η μοίρα (ο Θεός ή η τύχη,όπως είπαμε) ο Zidane έμελλε να μείνει ανεξίτηλος στα ποδοσφαιρικά μας όνειρα με μια στιγμή μαγείας. Ήταν όταν στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, ενώ το σκορ ήταν 1-1, ο Roberto Carlos έκανε μια ψηλοκρεμαστή σέντρα προς το κέντρο της περιοχής και ο Ζizou σε μια έμπνευση της στιγμής, σε μία κίνηση που γίνεται μόνο στο Playstation, με ένα μονοκόμματο γυριστό σουτ με το αριστερό έστειλε την μπάλα στο αριστερό "παραθυράκι" του Butt. To πήρε λοιπόν και του άνηκε ολοκληρωτικά. Με την Real πήρε ακόμα ένα πρωτάθλημα (2203), δυο Super Cup Ισπανίας (2001, 2003), ένα Super Cup Ευρώπης (2002) και ένα διηπειρωτικό (2002). Θα μπορούσε περισσότερα αλλά η απληστία του προέδρου Florentino Perez και η επιθυμία του να μετατρέψει την Real στην πιο εμπορική ομάδα του κόσμου φέρνοντας αχρείαστους παίκτες όπως ο Beckham, ο Owen και ο Woodgate και διώχνοντας χρήσιμα εργαλεία όπως ο Makelele ουσιαστικά διέλυσε την ομάδα. Έτσι ο Zinedine Zidane ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 2006, έπειτα από 155 συμμετοχές και 37 γκολ με τη λευκή φανέλα.
Με την Εθνική Γαλλίας απλά ήταν υπέροχος. Ήταν αρχηγός, πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του, "εκτελεστής" όταν τον χρειάστηκε. Κατάφερε να της αλλάξει επίπεδο και να την κάνει για περίπου 10 χρόνια πρωταγωνίστρια. Όλα άρχισαν όταν η Γαλλία είχε αναλάβει τη διεξαγωγή του Mudial του 1998. Η εθνική ομάδα ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ και η συμμετοχή της στον τελικό,μόνο με θαύμα έμοιαζε. Απέναντι στην Βραζιλία του Ronaldo κανείς δεν πίστευε αυτό που θα συνέβαινε. Ο Zidane με δυο κεφαλιές (!) από κόρνερ έβαλε μπροστά τους πετεινούς στο σκορ και ο Petit σε μια αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο έκανε το επικό 3-0. Ο Γαλλοαλγερινός ήταν πλέον ήρωας για την χώρα και το όνομά του τραγουδιόταν στο μεγάλο πάρτυ που είχε στηθεί σε όλη τη Γαλλία. Το 2000 επιβεβαίωσε πως ό,τι έγινε δυο χρόνια πριν δεν ήταν τυχαίο, κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας. Το 2002 στο Mudial της Ιαπωνίας και της Κορέας ένας τραυματισμός δεν του επέτρεψε να βοηθήσει την εθνική του, απέχοντας από τα δυο πρώτα ματς και έτσι αποκλείστηκε στην πρώτη φάση. Το 2004, όταν ο Θεός είχε κέφια, αποκλείστηκε από την Εθνική Ελλάδος στα προημιτελικά και κάπου εκεί ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την εθνική ομάδα. Όμως η κακή πορεία της εθνικής στα προκριματικά του Mudial της Γερμανίας τον έκαναν να πεισθεί να επιστρέψει, και ως αρχηγός την βοήθησε να προκριθεί. Όλοι περίμεναν στην καλύτερη περίπτωση μια αξιοπρεπή εμφάνιση από την Γαλλία. Άλλωστε με τον Zidane στα 34 και την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στο τέλος των αγώνων τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν; Μάλλον οι περισσότεροι Γάλλοι θα ήταν ευχαριστημένοι όταν είδαν την εθνική τους με δυσκολία να προκρίνεται από τους ομίλους. Όμως αυτό που θα ακολουθούσε ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Στα παιχνίδια με την Ισπανία και την Βραζιλία ο Zidane έπαιζε λες και ήταν 25, οι εμπνεύσεις του άφηναν εκτεθειμένους αντιπάλους και άφωνους θεατές. Γκολ και ασίστ με Ισπανία, ασίστ με Βραζιλία, γκολ με Πορτογαλία στον ημιτελικό και η Γαλλία βρισκόταν ξανά στον τελικό. Από τη μια η επιτομή του αμυντικού ποδοσφαίρου Ιταλία και από την άλλη η προσωπικότητα του Zinedine Zidane. Σκόραρε και πάλι, με μια φανταστική εκτέλεση πέναλτυ και έτσι έγινε ο τέταρτος μόλις παίκτης που σκοράρει σε δυο τελικούς Mudial. Όμως το ματς πήγε στην παράταση. Και εκεί γράφτηκε ο επίλογος του μύθου. Ο υπεργραφικός Marco Materazzi τον προκάλεσε βρίζοντάς του την οικογένεια και ο Ζidane που πάντα ήταν οξύθυμος προσγείωσε την γυαλιστερή του καράφλα στο στήθος του σωριάζοντάς τον στο έδαφος. Κόκκινη κάρτα και η Γαλλία χάνει την κούπα στα πέναλτι. Όμως πραγματικά ποιος νοιάζεται; Την επόμενη μέρα όλοι συζητούν την αντίδραση του μεγάλου Γάλλου. Έτσι έπρεπε να γίνει. Οι δικές μας ιστορίες δεν μας αρέσει να έχουν happy end. Φανταστείτε στο Bravehart ο William Walace να παντρευόταν την Γαλλίδα Βασίλισσα και να έκαναν πολλά παιδιά. Όχι. Οι ιστορίες μας αρέσουν με "δράμα και πόνο". Και ίσως καταλληλότερο τέλος για αυτήν την καριέρα να μην υπήρχε.
Ο Zidane σαν ποδοσφαιριστής τα είχε όλα. Όμως αυτό που τον έκανε να είναι καλύτερος από όλους ήταν αυτή η επαφή που είχε με την μπάλα και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα. Τον παρατηρούσες να την κοντρολάρει και πίστευες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει. Είχε μια σχέση με την μπάλα ερωτική, ό,τι κι αν έκανε το έκανε με στυλ και με τρόπο που θύμιζε περισσότερο χορό. Μπορούσε να κάνει το αναπάντεχο ανά πάσα στιγμή, λειτουργούσε λες και ένας υπολογιστής βρισκόταν στον εγκέφαλό του. Στρατηγός στο γήπεδο, σπάνια έκανε λάθη. Απολάμβανες να τον παρακολουθείς. Ξέρω ότι πολλοί πιστεύετε πως ο Maradona ή ο Pele ή ακόμα και ο Messi είναι καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Εγώ πιστεύω πως είναι κορυφαίοι αλλά πρώτος παραμένει ο Γάλλος. Ο Pele ήταν ολοκληρωμένος, κέρδισε τρία Mudial, όμως δεν δέχτηκε ποτέ να παίξει στην Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο όπου ο ανταγωνισμός ήταν σαφώς μεγαλύτερος. Ο Maradona ήταν πραγματικός αρχηγός στο γήπεδο, έκανε μαγικά πράγματα με τη μπάλα στα πόδια, όμως στην Ισπανία απέτυχε και δεν κατέκτησε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Messi έχει σίγουρα το χρόνο να τον ξεπεράσει, όμως πρέπει να δείξει την αξία του και σε εθνικό επίπεδο, εκεί που στις μέχρι τώρα διοργανώσεις που έχει λάβει μέρος είναι άφαντος. Ο Ζizou έχει λείψει από το ποδόσφαιρο. Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο "δεκάρι" άφησε πίσω του κληρονομιά απίστευτες φάσεις, βίντεο για σεμινάρια και ένα ολόκληρο έθνος να τον αναπολεί. Και για εμάς που τον ζήσαμε από την αρχή ως το τέλος, μια απίστευτη ποδοσφαιρική ιστορία...
Θα ήθελα να γράψω πολλά γι αυτό το παιχνίδι αλλά κάτι συναντήσεις που είχα χθες βράδυ δεν με άφησαν να ξυπνήσω την ώρα που έπρεπε... Το παιχνίδι του Manchester μπορεί να κρίνει πολλά σήμερα, μπορεί και τίποτα. Αν είχα λίγη εμπιστοσύνη στον "αστείο" Mancini θα έλεγα ότι μπορεί να γίνει η έκπληξη. Πολύ θα ήθελα να δω την τσιχλόφουσκα να μασιέται νευρικά. Για όσους έχετε Nova συντονιστείτε αμέσως! Ξεκινάει! Και ας ελπίσουμε ότι αυτό που θα δούμε σήμερα δεν θα έχει καμία σχέση με τη σούπα του πρώτου γύρου (0-0). Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει...
Αυτή η χρονιά στον "μαγικό κόσμο" του ΝΒΑ (sic) μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Όρεξη να υπάρχει! Μπορεί να ασχοληθεί με τις επιδόσεις των Big Three Lebron-Wade-Bosh και τις πιθανότητες που έχει μια ομάδα να κατακτήσει πρωτάθλημα μόνο με τρεις παίκτες. Υπάρχει η πιο ξενέρωτη ομάδα της τελευταίας δεκαετίας, το San Antonio, που όμως κατέχει την καλύτερη επίδοση φέτος με 42-8. Υπάρχει η παρέα του Kobe που θα προσπαθήσει να κατακτήσει και το φετινό πρωτάθλημα και οι γερόλυκοι της Βοστόνης που φέτος παρέα με τον Shaq θα προσπαθήσουν να πάρουν ρεβάνς για την περσινή τους ήττα στον τελικό. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η φετινή ατραξιόν είναι ο Blake Griffin. Άκουσα πολλά γι αυτόν. Τον είδα σε δυο τρία παιχνίδια για να έχω μια ασφαλή άποψη και ο τύπος με αποζημίωσε. Γεννημένος στις 16 Μαρτίου 1989 (!) ο power forward των L.A. Clippers έχει εκθέσει ήδη πολλούς αντιπάλους του. Με τρομερή σωματοδομή (2,08μ / 114κ) και φυσικά προσόντα μπορεί να καρφώσει με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιοδήποτε σημείο κοντά στη ρακέτα! Μου έκανε εντύπωση το πόσο δυνατά "πατάει" με τα δύο πόδια. Τόσο ώστε σε πολλές περιπτώσεις το κεφάλι του φτάνει στο ύψος της στεφάνης! Φυσικά χρειάζεται σε κάποιους τομείς βελτίωση, όπως στην τεχνική και το σουτ όμως, όπως είπαμε, είναι ακόμα 21! Ο απόφοιτος του Oklahoma University είχε επιλεχθεί από τους Clippers στο Νο 1 του Draft από πέρυσι όμως δεν κατάφερε να παίξει εξαιτίας ενός τραυματισμού στο αριστερό γόνατο, αλλά οι ιθύνοντες του NBA θεώρησαν την χρονιά αυτή ως μη γενόμενη γι αυτόν και έτσι θεωρείται φέτος Rookie. Μάλιστα, θα είναι ο πρώτος Rookie που θα αγωνιστεί σε All Star Game μετά από 13 χρόνια. Και πως να μην είναι στις επιλογές όταν στο πρωτάθλημα έχει 22.9 πόντους μ.ο. και 12.7 ριμπάουντ; Ο "μικρός" είναι ήδη το next big thing του NBA και έχει μετατρέψει τα παιχνίδια μιας μέτριας ομάδας όπως οι Clippers σε προσωπικό show. Γι αυτό λοιπόν όταν πετυχαίνουμε αγώνα των Clippers τώρα πια δεν αλλάζουμε κανάλι. Απολαμβάνουμε Blake και...προσοχή στα στεφάνια!
