Καλές βουτιές!!!

Καλές διακοπές! Ξανά μαζί τον Αύγουστο μαζί με την δράση των ευρωπαϊκών και όχι μόνο πρωταθλημάτων. Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι!

Τιτανομαχία

Χρόνια πολλά σε όλους! Μετά από ένα διάστημα αποχής, το worldfootball είναι και πάλι κοντά σας! Το ξέρω ότι σας έλειψε πολύ και δεν φάγατε με όρεξη τον αμνό σας, όμως κάντε υπομονή γιατί τα καλύτερα έρχονται! Τα πρωταθλήματα φτάνουν σιγά σιγά στο τέλος τους... Στην Αγγλία ο πρωταθλητής θα διαψεύσει αυτό εδώ το blog αφού όπως όλα δείχνουν η Μanchester United θα είναι αυτή που θα μας τρίψει τον τίτλο στη μούρη, κάνοντας εμάς να πέσουμε σε μίνι-κατάθλιψη και τους οπαδούς της Liverpool να έχουν να περηφανεύονται πλέον μόνο για τα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Στην Ιταλία την προηγούμενη αγωνιστική και μετά την νίκη της Udinese μέσα στο San Paolo μάλλον τελειώνει η υπόθεση τίτλος, ενώ στην Γερμανία οι 5 βαθμοί που χωρίζουν την Dortmund από την Leverkuzen μπορεί να δίνουν ένα ενδιαφέρον αλλά κατά την γνώμη μου η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων δεν θα αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης για το που θα καταλήξει η "σαλατιέρα". Με την Γαλλία αρνούμαστε να ασχοληθούμε. Το γεγονός όμως της χρονιάς είναι οι τέσσερις αγώνες σε τρεις βδομάδες μεταξύ Real και Barcelona. Και αν οι δυο πρώτοι έκριναν πρωτάθλημα (Barcelona) και κύπελλο (Real), οι δυο επόμενοι είναι αυτοί που θα γραφτούν στην ιστορία και θα μείνουν στην μνήμη όλων μας.
Σήμερα το βράδυ λοιπόν. Γιατί αυτοί είναι οι αγώνες που περιμένουμε όλη τη χρονιά. Ο δεύτερος ημιτελικός του Champions League έφτασε και ήδη όλοι έχουμε χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι μεν που υποστηρίζουν πως η μια ομάδα παίζει "διαστημικό" ποδόσφαιρο, πως είναι η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ και πως δεν γίνεται να αποκλειστεί από μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια όχι μόνο την κερδίζει αλλά σε 2-3 περιπτώσεις την έχει διασύρει. Με τον Μessi να έχει πετύχει ήδη καμιά πενηνταριά γκολ και μια αμυντική λειτουργία που διαλύει την επίθεση κάθε ομάδας.  Όλα τα δίκια μαζί τους. Οι δε που υποστηρίζουν πως έχουν τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο, πως η φετινή ομάδα δεν έχει καμία σχέση με των προηγούμενων ετών παίζοντας πολύ πιο ορθολογικά και πως η φανέλα είναι πολύ πιο "βαριά" από των αντιπάλων τους. Με τον Ronaldo να ακολουθεί τον Messi από κοντά και την ομάδα τους να υπερέχει σε φυσικά προσόντα (δύναμη, ύψος, ταχύτητα). Καλά τα λένε!
Η αλήθεια είναι πως και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Από τη μια οι αυτοματισμοί και η ταχύτητα σκέψης των "pokemon", από την άλλη η τακτική του Mourinho και η ταχύτητα των "φτερωτών" Ronaldo, Di Maria, Higuain. Από τη μια το pressing και η κατοχή μπάλας, από την άλλη οι αντεπιθέσεις και ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο.
Κατά την γνώμη μου τα δυο ματς θα κριθούν στο αν η Real καταφέρει (όπως στον τελικό κυπέλλου) να μπλοκάρει Χavi-Iniesta που "φτιάχνουν" όλο το παιχνίδι των Καταλανών και σε τι κατάσταση θα βρίσκεται το κέντρο της Real (Xabi Alonso και ο αντικαταστάτης του τραυματία Khendira, αφού μάλλον ο Pepe και πάλι θα αναλάβει το μαρκάρισμα του Messi).
Έφτασε η ώρα κύριοι...

Κακές συνήθειες

 Όλοι έχουμε στο μυαλό μας ότι ένας αθλητής είναι το πρότυπο της καλής, υγιεινής ζωής και ειδικότερα σε υψηλό επίπεδο για να ξεχωρίσει κάποιος θα πρέπει να τηρεί όλους τους κανόνες της. Και ποιοι είναι αυτοί; Απαγορεύεται το κάπνισμα, όχι στα ναρκωτικά, νωρίς για ύπνο (το πρωί έχεις προπόνηση), οι γυναίκες είναι επικίνδυνες, το αλκοόλ δεν κάνει καλό, πορτοκαλάδα-κοτόπουλο-σαλάτα. Κανόνες απαράβατοι (;). Όπως σε όλους τους κανόνες όμως, κάπου εκεί τριγύρω θα βρεις και μια εξαίρεση. Το ποδόσφαιρο θα ξέφευγε; Και όποιος νομίζει ότι αν ένας ποδοσφαιριστής δεν ακολουθεί την πεπατημένη δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει μεγάλη καριέρα, το σημερινό άρθρο έρχεται να του θυμίσει ότι αν το ταλέντο κυλάει στις φλέβες, αν είσαι γεννημένος για να το κάνεις, κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει. Ή μήπως όχι;
Θα δούμε έξι παίκτες οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και συζητήθηκαν, όχι μόνο για τα κατορθώματά τους στο πράσινο γήπεδο, αλλά και για την εξωγηπεδική τους ζωή.
Και η αντίστροφη μέτρηση για την κορυφή μόλις ξεκίνησε...

Νο 6. Robbie Fowler - θέλω κάτι άσπρο

 Πραγματικός σκόρερ ο Robbie, έχει συνδέσει το όνομά του κυρίως με την Liverpool ( 266 συμ/ 128 γκ. σε δυο σεζόν). Παίζει ακόμα μπάλα κάπου στην Αυστραλία, κολλώντας τα τελευταία του ένσημα. Κατηγορήθηκε από τον τύπο στην Αγγλία για χρήση κοκαΐνης, που ποτέ όμως δεν επιβεβαιώθηκε. Άκουγε, αλλά δεν αντιδρούσε. Όμως δεν λες τέτοια πράγματα για τον Robbie χωρίς να πάρεις πληρωμένη απάντηση... Έτσι, στον πανηγυρισμό μετά το γκολ του στο τοπικό ντέρμπι με την Everton έπεσε στην γραμμή του άουτ και προσποιήθηκε ότι "σνίφαρε" την γραμμή... Και μόνο γι αυτήν τη στιγμή έμπνευσης αξίζει μια θέση στους έξι...

Νο 5. Tony Adams - Μπυρίτσα κανείς;
 Κανονικά την θέση θα έπρεπε να καταλαμβάνει ολόκληρη η ομάδα της Arsenal, αφού μάλλον τα αποδυτήριά της θύμιζαν περισσότερο αγγλική pub, όμως λόγω παλαιότητας, ποσότητας και ποιότητας το βραβείο της θέσης No 5 πηγαίνει στην αγκαλιά του μεγάλου αρχηγού! Η καριέρα του είναι τεράστια αφού δέσποζε στα μετόπισθεν των "κανονιέρηδων" για τρεις δεκαετίες, από το 1983 έως το 2002, κατακτώντας μάλιστα τον άτυπο τίτλο του μοναδικού αρχηγού ομάδας της Αγγλίας που έχει κερδίσει πρωτάθλημα σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες με την ίδια ομάδα (1988-89, 1990-91 Championship, 1997-98, 2001-02 Premier League). Όμως ο αρχηγός είχε και τα προβληματάκια του. Του άρεσε η μπυρίτσα υπερβολικά. Πόσο; Τόσο που τον έκανε να πηγαίνει στην προπόνηση μεθυσμένος και να μπλέκει σε καβγάδες συχνά σε μπάρ του Λονδίνου. Το high score του όμως πρέπει να ήταν τον Μάιο του 1990, όταν τράκαρε με το αμάξι του πάνω σε ένα τοίχο κοντά στο σπίτι του και όταν οι αστυνομικοί του έκαναν αλκοτέστ βρήκαν στο αίμα του 27 φορές περισσότερο αλκοόλ από το κανονικό όριο! Μέχρι και σε αγώνα πήγε μεθυσμένος ο αθεόφοβος, με αποτέλεσμα να πέσει από τις σκάλες και να χρειαστούν 29 ράμματα για το κεφάλι του. Για την ακρίβεια ο Tony Adams ήταν αλκοολικός (το υποθέσατε φαντάζομαι)  πράγμα που παραδέχθηκε δημόσια το 1996...

Νο 4.  Paul Gascoigne - Σε θέλουμε για γαμπρό
 Όταν έχεις παίξει σε ομάδες όπως η Newcastle, η Tottenham και η Lazio και έχεις και 57 συμμετοχές με την εθνική σου ομάδα, τότε έχεις μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί. Όμως τι γίνεται με την εξωγηπεδική ζωή σου κύριε Gascoigne; Ο Gazza λοιπόν, είχε βαλθεί από την εποχή που ήταν αναντικατάστατο μέλος της μεσαίας γραμμής της εθνικής Αγγλίας να την καταστρέψει. Προβλήματα αλκοολισμού, ναρκωτικών, παράνομου στοιχήματος, βουλιμίας, ακόμα και ψυχικών διαταραχών. Δεν τον λες και παιδί για σπίτι. Σε μια σπάνια συνέντευξη στο Sky News τον Μάρτιο του 2009 παραδέχτηκε ότι το 2004 ήπιε τέσσερα (!) μπουκάλια ουίσκι, ενώ όταν ακόμα έπαιζε μπάλα έπαιρνε κοκαΐνη και έπινε ένα λίτρο τζιν την μέρα. Πανάξια στην θέση Νο 4.

Με τον "φίλο" του Vinnie Jones σε τρυφερή στιγμή

Νο. 3 Giuseppe "Peppino" Meazza - Ο πρώτος διδάξας    
 Εδώ μιλάμε για τον παίκτη-σύμβολο της Inter και της εθνικής Ιταλίας. Ίσως ο καλύτερος Ιταλός παίκτης όλων των εποχών. Ακόμα και τα στατιστικά του σε χαζεύουν. 348 ματς / 245 γκολ ως παίκτης της Inter και 443 ματς / 268 γκολ συνολικά και 53 συμμετοχές με την εθνική Ιταλίας και 33 γκολ και δυο Παγκόσμια Κύπελλα (1934, 1938). Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο δεν είχε καμία σχέση με τον σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού, ο Meazza μάλλον έκανε ό,τι ήθελε μέσα και έξω από το γήπεδο. Και ποιος άλλωστε θα μπορούσε να του επιβάλει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήθελε αυτός να κάνει; Ήταν ο μόνος παίκτης της εθνικής που του επιτρεπόταν το κάπνισμα. Τρία ήταν τα πράγματα που αγαπούσε περισσότερο. Τις γυναίκες, την σαμπάνια και το καμπριολέ του. Συνήθιζε πριν από κάθε ματς να περνάει την νύχτα του σε τοπικό οίκο ανοχής. Ιστορική φράση Meazza όταν σε ένα ματς καθυστέρησε να πάει στο γήπεδο : "  Ευτυχώς έμενα κοντά στο γήπεδο και κατάφερα να φτάσω εκεί βιαστικά. Οι συμπαίκτες μου και ο προπονητής με κοίταξαν απογοητευμένοι. Ήταν μόλις πέντε λεπτά πριν την σέντρα, έτσι άλλαξα γρήγορα και μπήκα με την ομάδα στο γήπεδο. Μπορούσα να ακούσω την διοίκηση της ομάδας να λέει " θα τον κανονίσουμε μετά το ματς. Θα μάθουμε τι έκανε." Ευτυχώς πέτυχα χατ-τρικ και έτσι κάνεις δεν είπε τίποτα..." Θεος;

Νο. 2 George Best - μου αρέσουν τα πάρτι
 O " πέμπτος Beatle", το καμάρι του Belfast, ίσως ένας από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που υπήρξαν ποτέ. Έπαιξε με την φανέλα της Manchester United από τα 17 ως τα 28 του. Εκεί πέτυχε 137 γκολ αλλά κυρίως δίδαξε στον κόσμο την χάρη που μπορεί να έχει ένα παιχνίδι όπως το ποδόσφαιρο. Θεαματικός, χαιρόσουν να τον βλέπεις να έχει την μπάλα στα πόδια. Όμως το αλκοόλ και οι γυναίκες ήταν η προτεραιότητά του. Σε όλη του τη ζωή υπήρξε αλκοολικός. Σπαταλούσε όλα του τα χρήματα σε πάρτι και γυναίκες με αποτέλεσμα να πεθάνει πάμφτωχος από πρόβλημα στο κατεστραμμένο του συκώτι το 2005. O Best βρίσκεται στην 16η θέση της λίστας με τους καλύτερους παίκτες του περασμένου αιώνα. Ιστορική φράση του Best : "  Αν είχα γεννηθεί λίγο πιο άσχημος, κανένας δεν θα ήξερε τον Πελέ σήμερα ". Στην δεύτερη θέση, εύκολα.

No 1. Diego Armando Maradona - απλά "Θεός"

 Ότι και να πούμε είναι λίγο. Άλλωστε δεν πιστεύω κάποιος να μην γνωρίζει τα "κατορθώματα" του Diegito. Σε όλα τα επίπεδα. Από τις κατακτήσεις Mundial ως τον δεκαπεντάμηνο αποκλεισμό του το 1991 λόγω χρήσης κοκαΐνης. Η κοκαΐνη είχε γίνει εξάρτηση από την εποχή που πήρε μεταγραφή στην Barcelona. Όμως το πρόβλημα με τα ναρκωτικά και τις γυναίκες μεγάλωσε με την μεταγραφή του στη Napoli. Εκεί ο Maradona ήταν Θεός. Έκανε ό,τι ήθελε. Μια ολόκληρη πόλη ήταν στα πόδια του. Ναρκωτικά και γυναίκες ήταν το η αρχή και το τέλος της μέρας του, με αποτέλεσμα να τιμωρείται με πρόστιμα από την διοίκηση, να χάνει προπονήσεις, μέχρι και να κατηγορείται για εξώγαμο παιδί. Ο μύθος γύρω από τον αριθμό των γυναικών με τις οποίες "κοιμήθηκε" ο Maradona, δίνει και παίρνει.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 του έγινε αντιντόπιγκ κοντρόλ μετά το δεύτερο ματς και βρέθηκε στον οργανισμό του εφεδρίνη. Εκεί ουσιαστικά τελείωσε η καριέρα του, είχε πετύχει όμως ήδη τόσα πολλά. Μας χάρισε στιγμές να θυμόμαστε, το απίστευτο γκολ του στον ημιτελικό του Mundial το 1986 με την Αγγλία, το "χέρι του Θεού", τα κατορθώματα του με την Νάπολι, αλλά και ένα δίλημμα για τον καλύτερο παίκτη που υπήρξε ποτέ. Όταν ο Pele ρωτήθηκε για το ποιος είναι καλύτερος παίκτης, ο ίδιος ή ο Maradona, απάντησε : "Δεν ξέρω ποιος είναι καλύτερος. Το σίγουρο είναι ότι εμένα με έστειλε ο Θεός στη γη για να παίζω ποδόσφαιρο", αφήνοντας αιχμές για την εξωγηπεδική ζωή του Maradona. Και όταν o Maradona ενημερώθηκε για την απάντηση του Βραζιλιάνου, απλά απάντησε : "Δεν θυμάμαι να έστειλα κανέναν"... Πάντα Νο 1 !

Έξι παίκτες που έχουν την δική τους ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Έξι παίκτες που οι κακές συνήθειες δεν τους εμπόδισαν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ποιά θα ήταν η καριέρα του George Best αν το ποτό δεν είχε μπει στη ζωή του; Αν συνέχιζε την καριέρα του σε υψηλό επίπεδο άλλα πέντε χρόνια; Αν ο Diego είχε απαρνηθεί τα πάρτι και τα ναρκωτικά, θα είχε καταφέρει ακόμα περισσότερα; Τελικά, μήπως η υπερβολική δόξα και τα χρήματα δεν κάνουν πάντα καλό; 

Champions League...ξανά! vol. 2

Το δεύτερο μέρος της αγωνιστικής της φάσης των 16 του Champions League ξεκίνησε! Χθες είχαμε τα ματς Olympique Lyonnais - Real Madrid και F.C. Copenhagen - Chelsea F.C.. Τα δυο ματς εξελίχθηκαν όπως περίπου τα περιμέναμε. Στο πρώτο η Lyon, ο κακός δαίμονας της Real τα τελευταία χρόνια, μπήκε στο ματς κλείνοντας τους χώρους και μη επιτρέποντας στη Real να κάνει το παιχνίδι της. Σκοπός της προφανώς ήταν να μην δεχτεί γκολ και να χτυπήσει το ματς στην αντεπίθεση. Το πρώτο σκέλος το είχε καταφέρει στο πρώτο ημίχρονο, χωρίς όμως να γίνει ιδιαίτερα απειλητική. Όμως στο δεύτερο ημίχρονο η Real έγινε πολύ πιο πιεστική και αφού οι παίκτες της Lyon κουράστηκαν από το συνεχές pressing, κατάφεραν να δημιουργήσουν αρκετές ευκαιρίες ( οι κυριότερες δυο δοκάρια με Ronaldo και Ramos) προτού σκοράρουν με τον πρώην παίκτη της Lyon, Karim Benzema (πρώτη επαφή με την μπάλα. Η Lyon στη συνέχεια ισορρόπησε το παιχνίδι και κατάφερε να ισοφαρίσει σε 1-1 με τον Gomis, κάνοντας τη ρεβανς πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Στο δεύτερο παιχνίδι (το οποίο δεν παρακολούθησα) εξελίχθηκε έτσι όπως το περίμεναν οι περισσότεροι. Η Κοπεγχάγη δεν είναι ομάδα η οποία μπορεί να κοντράρει την Chelsea, ακόμα κι αν η δεύτερη δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Έτσι το δεύτερο παιχνίδι μετατράπηκε σε τυπική διαδικασία μετά το 0-2.

Σήμερα έχουμε τα τελευταία δυο παιχνίδια της πρώτης φάσης των 16.

F.C. Inter - F.C. Bayern Munchen

Η επανάληψη του περσινού τελικού. Βέβαια, οι φόρμα των δυο ομάδων δεν έχει καμία σχέση με αυτήν πριν οκτώ μήνες ( η Inter βρίσκεται στην 3η θέση του Ιταλικού πρωταθλήματος και η Bayern στην 3η με 15 βαθμούς διαφορά  από την Dortmund). Φυσικά, αυτό που λείπει περισσότερο από τους Ιταλούς είναι ο Mourinho. Θεωρώ ότι το ματς, ακόμα και στο Μιλάνο θα είναι ισορροπημένο. Το ταλέντο είναι υπέρ της Inter αλλά οι Γερμανοί...είναι πάντα Γερμανοί!

Olympique de Marseille - Manchester United

Η αλήθεια είναι ότι αν αυτό το ματς γινόταν πέρυσι, θα ήταν πιο αμφίρροπο.  Φέτος νομίζω πως η Marseille δεν είναι σε θέση να αποκλείσει την Manchester. Και οι δυο ομάδες θα προσπαθήσουν να μην δεχτούν γκολ, όμως νομίζω πως οι Άγγλοι θα καταφέρουν να σκοράρουν και έτσι το δεύτερο παιχνίδι θα γίνει πιο εύκολο γι αυτούς.

Champions League...ξανά!

Μετά από σχεδόν δυο μήνες, η γιορτή του Champions League είναι ξανά κοντά μας. Ετοιμάστε λοιπόν τις πίτσες σας, γεμίστε το ψυγείο με μπύρες και καλέστε τους φίλους για να παρακολουθήσετε τη σπουδαιότερη διοργάνωση της Ευρώπης. Αυτήν τη βδομάδα έχουμε τα τέσσερα πρώτα ματς της φάσης των 16 (σύμφωνα με τις περσινές αλλαγές στο πρόγραμμα, φυσικά για εμπορικούς λόγους) και τα υπόλοιπα σε μια βδομάδα. Πάμε λοιπόν να κάνουμε λίγα σχόλια για το καθένα...

AC Milan - Tottenham Hotspur
Πολύ πιο δύσκολο ματς απ' ότι φαίνεται για τη Milan. Η Tottenham φέτος δείχνει ότι είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσει και στο Αγγλικό πρωτάθλημα (βρίσκεται στην τέταρτη θέση) και στο Champions League (ρωτήστε την Inter). Η Milan από την άλλη τα πηγαίνει περίφημα στο Ιταλικό πρωτάθλημα αφού βρίσκεται στην πρώτη θέση και διαθέτει και μια από τις πιο "βαριές" φανέλες στην Ευρώπη. Κατά την γνώμη μου όλα θα κριθούν στο σκορ του πρώτου αγώνα. Αν δεν πιάσει την Tottenham το σύνδρομο των Αγγλικών ομάδων στα ματς εκτός νησιού και καταφέρει να σκοράρει, πιστεύω πως έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση. Η παρέα του Gareth Bale μπορεί στο White Hart Lane να αποκλείσει κάθε αντίπαλο.

Valencia - Shalke 04
Αμφίρροπη αναμέτρηση. Χωρίς να έχω παρακολουθήσει πολύ τους δυο αντιπάλους φέτος θεωρώ πως αυτήν τη στιγμή η Shalke δεν είναι σε θέση να προκριθεί. Κλειστό ματς, λίγα γκολ, μικρό προβάδισμα στην Valencia.

Roma - Shakhtar Donetsk
Αν θεωρείτε πως η Roma έχει τον πρώτο λόγο, είμαι αντίθετος. Η Roma δεν είναι ομάδα που μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί, πόσο μάλλον φέτος που βρίσκεται στην όγδοη (!) θέση του Ιταλικού πρωταθλήματος χωρίς καν να παίζει καλή μπάλα. Από την άλλη οι Ουκρανοί είναι μια ομάδα που το ταλέντο ξεχειλίζει, διαθέτοντας πολύ καλούς, τεχνικά, ποδοσφαιριστές. Πολύ πιθανό να σκοράρουν στο πρώτο ματς και να κάνουν πολύ πιο εύκολο το έργο τους στη ρεβάνς του Donetsk.

Arsenal - Barcelona
Το καλύτερο ματς της φάσης των 16. Δυο ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα στα δυο καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Οι δυο ομάδες που παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Φυσικά και η Barca έχει τον πρώτο λόγο, αλλά ποιος να ξεγράψει μια ομάδα όπως η Arsenal; Μοιρασμένες οι πιθανότητες στο πρώτο ματς, που αν η Arsenal θέλει να έχει ελπίδες πρόκρισης πρέπει να κερδίσει. Πέρυσι η Barcelona είχε πάρει το 2-2 στο Emirates και προκρίθηκε με το 4-1 στην Βαρκελώνη. Προβλέπω ξανά δυο ανοιχτά παιχνίδια που θα αποζημιώσουν όλους εμάς που χαιρόμαστε να βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο...

Η επιτομή της ιδιοφυούς προσωπικότητας

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους παρατηρείς να δρουν, να σκέφτονται ή να δουλεύουν, νομίζεις ότι είναι γεννημένοι για να το κάνουν. Σκέφτεσαι ότι δεν θα βρεθεί κανείς και ποτέ να το κάνει καλύτερα από αυτούς. Ότι ακόμα και κάτι αν πήγαινε στραβά στην εξέλιξη της ζωής τους, το αόρατο χέρι της μοίρας θα τους καθοδηγούσε, θα τους έβαζε στο σωστό δρόμο για να κάνουν αυτό που "πρέπει", να καθοδηγήσουν, να υποδείξουν, να δημιουργήσουν, για να μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να βελτιωθούμε ή να απολαύσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι για μεγάλα πράγματα, αν και πολλοί από εμάς θα το θέλαμε. Δεν αρκεί όμως μόνο η δουλειά και η εξειδίκευση. Μπορεί να είναι το σημαντικότερο, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει αυτό το "κάτι", αυτό το χάρισμα. Αυτό που μετέτρεψε τον Che Guevara σύμβολο των επαναστάσεων, τον Martin Luther King σε πρότυπο του αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον Στέλιο Παρλιάρο σε άρχοντα των γλυκών (sic). Κάπως έτσι λοιπόν, αυτό που κάποιοι θα το ονόμαζαν μοίρα, κάποιοι άλλοι τύχη και κάποιοι Θεό, "έσπρωξε" έναν μικρό Γαλλοαλγερινό σε κάποια φτωχογειτονιά της Μασσαλίας να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Και γεννήθηκε ο μύθος του Zinedine Zidane.

Ο Zidane γεννήθηκε στη Μασσαλία από Αλγερινούς μετανάστες στις 23 Ιουνίου του 1972. Πρωτοέπαιξε μπάλα σε μια ομάδα γειτονιάς όταν ήταν 14. Στα 16 του ο Jean Varraud, scouter της AC Cannes, εισηγήθηκε την μεταγραφή του και έτσι υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Η καριέρα του σε υψηλό επίπεδο όμως άρχισε με την μεταγραφή του στην Bordeaux την σεζόν 1992-93. Με τους Γιροδίνους κατάφερε κατακτώντας τον κύπελλο Intertoto να φτάσει στον τελικό του κυπέλλου  UEFA εναντίον την AC Milan τη σεζόν 1995-96. Θυμάμαι τότε, στα 15 μου, που αναρωτιόμουν ποια είναι αυτή η ομάδα-χρώμα που παίζει με την Milan τελικό... Μπορεί η Bardeaux να έχασε από τους Ιταλούς, όμως όλοι- μαζί και εγώ- είχαν μάθει τον Zidane. Μεγάλες ομάδες είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται για τον Γάλλο που πήρε από το χέρι μια άγνωστη μέχρι τότε ομάδα (στην Ευρώπη) και την έκανε πρωταγωνίστρια. Από την Αγγλία ενδιαφέρθηκε η Blackburn Rovers, με τον προπονητή Ray Harford να εισηγείται στον πρόεδρο της ομάδας Jack Walker την απόκτηση των Ζidane και Dugarry από την Bordaeux και να παίρνει την αφοπλιστική απάντηση  " Γιατί θέλεις να πάρεις τον Zidane όταν έχουμε τον Tim Sherwood? " (!!!! το "είχε" ο πρόεδρος, έτσι; !!!!). Και αφού για το καλό της ανθρωπότητας δεν προχώρησε η μεταγραφή, ήρθε η πρόταση της Juventus η οποία το 1996 με ένα ποσό γύρω στα 3.2 εκατ. λίρες τον έκανε δικό της. Στην Juve έμεινε πέντε χρόνια,ως το 2001, κατακτώντας  δυο πρωταθλήματα Ιταλίας (1997,1998), ένα Super Cup Ευρώπης (1996), ένα διηπειρωτικό (1996), ένα Super Cup Ιταλίας (1997) και ένα Κύπελλο Intertoto (1999). Όμως κάτι έλειπε. Οι δυο χαμένοι τελικοί του Champions League (1997, 1998) μάλλον συνέβαλαν στην απόφαση του Zizou να αφήσει την Juve για κάτι μεγαλύτερο, για μια ομάδα που θα κάλυπτε τις φιλοδοξίες του και θα είχε την δυναμική να φτάσει στην κορυφή. Έτσι, μετά από 151 συμμετοχές και 24 γκολ με την ασπρόμαυρη φανέλα, το καλοκαίρι του 2001 παίρνει μεταγραφή για το ποσό-ρεκόρ των 75 εκατ. ευρώ για την Real Madrid. Την ίδια χρονιά οδηγεί την ομάδα του στον τελικό του UEFA Champions League με αντίπαλο την Bayer Leverkuzen. Αυτό το κύπελλο ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο. Και έτσι όπως τα έφερε η μοίρα (ο Θεός ή η τύχη,όπως είπαμε) ο Zidane έμελλε να μείνει ανεξίτηλος στα ποδοσφαιρικά μας όνειρα με μια στιγμή μαγείας. Ήταν όταν στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, ενώ το σκορ ήταν 1-1, ο Roberto Carlos έκανε μια ψηλοκρεμαστή σέντρα προς το κέντρο της περιοχής και ο Ζizou σε μια έμπνευση της στιγμής, σε μία κίνηση που γίνεται μόνο στο Playstation, με ένα μονοκόμματο γυριστό σουτ με το αριστερό έστειλε την μπάλα στο αριστερό "παραθυράκι" του Butt. To πήρε λοιπόν και του άνηκε ολοκληρωτικά. Με την Real πήρε ακόμα ένα πρωτάθλημα (2203), δυο Super Cup Ισπανίας (2001, 2003), ένα Super Cup Ευρώπης (2002) και ένα διηπειρωτικό (2002). Θα μπορούσε περισσότερα αλλά η απληστία του προέδρου Florentino Perez και η επιθυμία του να μετατρέψει την Real στην πιο εμπορική ομάδα του κόσμου φέρνοντας αχρείαστους παίκτες όπως ο Beckham, ο Owen και ο Woodgate και διώχνοντας χρήσιμα εργαλεία όπως ο Makelele ουσιαστικά διέλυσε την ομάδα. Έτσι ο Zinedine Zidane ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 2006, έπειτα από 155 συμμετοχές και 37 γκολ με τη λευκή φανέλα. 

Με την Εθνική Γαλλίας απλά ήταν υπέροχος. Ήταν αρχηγός, πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του, "εκτελεστής" όταν τον χρειάστηκε. Κατάφερε να της αλλάξει επίπεδο και να την κάνει για περίπου 10 χρόνια πρωταγωνίστρια. Όλα άρχισαν όταν η Γαλλία είχε αναλάβει τη διεξαγωγή του Mudial του 1998. Η εθνική ομάδα ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ και η συμμετοχή της στον τελικό,μόνο με θαύμα έμοιαζε. Απέναντι στην Βραζιλία του Ronaldo κανείς δεν πίστευε αυτό που θα συνέβαινε. Ο Zidane με δυο κεφαλιές (!) από κόρνερ έβαλε μπροστά τους πετεινούς στο σκορ και ο Petit σε μια αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο έκανε το επικό 3-0. Ο Γαλλοαλγερινός ήταν πλέον ήρωας για την χώρα και το όνομά του τραγουδιόταν στο μεγάλο πάρτυ που είχε στηθεί σε όλη τη Γαλλία. Το 2000 επιβεβαίωσε πως ό,τι έγινε δυο χρόνια πριν δεν ήταν τυχαίο, κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας. Το 2002 στο Mudial της Ιαπωνίας και της Κορέας ένας τραυματισμός δεν του επέτρεψε να βοηθήσει την εθνική του, απέχοντας από τα δυο πρώτα ματς και έτσι αποκλείστηκε στην πρώτη φάση. Το 2004, όταν ο Θεός είχε κέφια, αποκλείστηκε από την Εθνική Ελλάδος στα προημιτελικά και κάπου εκεί ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την εθνική ομάδα. Όμως η κακή πορεία της εθνικής στα προκριματικά του Mudial της Γερμανίας τον έκαναν να πεισθεί να επιστρέψει, και ως αρχηγός την βοήθησε να προκριθεί. Όλοι περίμεναν στην καλύτερη περίπτωση μια αξιοπρεπή εμφάνιση από την Γαλλία. Άλλωστε με τον Zidane στα 34 και την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στο τέλος των αγώνων τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν; Μάλλον οι περισσότεροι Γάλλοι θα ήταν ευχαριστημένοι όταν είδαν την εθνική τους με δυσκολία να προκρίνεται από τους ομίλους. Όμως αυτό που θα ακολουθούσε ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Στα παιχνίδια με την Ισπανία και την Βραζιλία ο Zidane έπαιζε λες και ήταν 25, οι εμπνεύσεις του άφηναν εκτεθειμένους αντιπάλους και άφωνους θεατές. Γκολ και ασίστ με Ισπανία, ασίστ με Βραζιλία, γκολ με Πορτογαλία στον ημιτελικό και η Γαλλία βρισκόταν ξανά στον τελικό. Από τη μια η επιτομή του αμυντικού ποδοσφαίρου Ιταλία και από την άλλη η προσωπικότητα του Zinedine Zidane. Σκόραρε και πάλι, με μια φανταστική εκτέλεση πέναλτυ και έτσι έγινε ο τέταρτος μόλις παίκτης που σκοράρει σε δυο τελικούς Mudial. Όμως το ματς πήγε στην παράταση. Και εκεί γράφτηκε ο επίλογος του μύθου. Ο υπεργραφικός Marco Materazzi τον προκάλεσε βρίζοντάς του την οικογένεια και ο Ζidane που πάντα ήταν οξύθυμος προσγείωσε την γυαλιστερή του καράφλα στο στήθος του σωριάζοντάς τον στο έδαφος. Κόκκινη κάρτα και η Γαλλία χάνει την κούπα στα πέναλτι. Όμως πραγματικά ποιος νοιάζεται; Την επόμενη μέρα όλοι συζητούν την αντίδραση του μεγάλου Γάλλου. Έτσι έπρεπε να γίνει. Οι δικές μας ιστορίες δεν μας αρέσει να έχουν happy end. Φανταστείτε στο Bravehart ο William Walace να παντρευόταν την Γαλλίδα Βασίλισσα και να έκαναν πολλά παιδιά. Όχι. Οι ιστορίες μας αρέσουν με "δράμα και πόνο". Και ίσως καταλληλότερο τέλος για αυτήν την καριέρα να μην υπήρχε. 

Ο Zidane σαν ποδοσφαιριστής τα είχε όλα. Όμως αυτό που τον έκανε να είναι καλύτερος από όλους ήταν αυτή η επαφή που είχε με την μπάλα και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα. Τον παρατηρούσες να την κοντρολάρει και πίστευες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει. Είχε μια σχέση με την μπάλα ερωτική, ό,τι κι αν έκανε το έκανε με στυλ και με τρόπο που θύμιζε περισσότερο χορό. Μπορούσε να κάνει το αναπάντεχο ανά πάσα στιγμή, λειτουργούσε λες και ένας υπολογιστής βρισκόταν στον εγκέφαλό του. Στρατηγός στο γήπεδο, σπάνια έκανε λάθη. Απολάμβανες να τον παρακολουθείς. Ξέρω ότι πολλοί πιστεύετε πως ο Maradona ή ο Pele ή ακόμα και ο Messi είναι καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Εγώ πιστεύω πως είναι κορυφαίοι αλλά πρώτος παραμένει ο Γάλλος. Ο Pele ήταν ολοκληρωμένος, κέρδισε τρία Mudial, όμως δεν δέχτηκε ποτέ να παίξει στην Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο όπου ο ανταγωνισμός ήταν σαφώς μεγαλύτερος. Ο Maradona ήταν πραγματικός αρχηγός στο γήπεδο, έκανε μαγικά πράγματα με τη μπάλα στα πόδια, όμως στην Ισπανία απέτυχε και δεν κατέκτησε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Messi έχει σίγουρα το χρόνο να τον ξεπεράσει, όμως πρέπει να δείξει την αξία του και σε εθνικό επίπεδο, εκεί που στις μέχρι τώρα διοργανώσεις που έχει λάβει μέρος είναι άφαντος. Ο Ζizou έχει λείψει από το ποδόσφαιρο. Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο "δεκάρι" άφησε πίσω του κληρονομιά απίστευτες φάσεις, βίντεο για σεμινάρια και ένα ολόκληρο έθνος να τον αναπολεί. Και για εμάς που τον ζήσαμε από την αρχή ως το τέλος, μια απίστευτη ποδοσφαιρική ιστορία... 

Το ντέρμπι του μίσους

Θα ήθελα να γράψω πολλά γι αυτό το παιχνίδι αλλά κάτι συναντήσεις που είχα χθες βράδυ δεν με άφησαν να ξυπνήσω την ώρα που έπρεπε... Το παιχνίδι του Manchester μπορεί να κρίνει πολλά σήμερα, μπορεί και τίποτα. Αν είχα λίγη εμπιστοσύνη στον "αστείο" Mancini θα έλεγα ότι μπορεί να γίνει η έκπληξη. Πολύ θα ήθελα να δω την τσιχλόφουσκα να μασιέται νευρικά. Για όσους έχετε Nova συντονιστείτε αμέσως! Ξεκινάει! Και ας ελπίσουμε ότι αυτό που θα δούμε σήμερα δεν θα έχει καμία σχέση με τη σούπα του πρώτου γύρου (0-0). Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει...

The Next Big Thing

Αυτή η χρονιά στον "μαγικό κόσμο"  του ΝΒΑ  (sic) μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Όρεξη να υπάρχει! Μπορεί να ασχοληθεί με τις επιδόσεις των Big Three Lebron-Wade-Bosh και τις πιθανότητες που έχει μια ομάδα να κατακτήσει πρωτάθλημα μόνο με τρεις παίκτες. Υπάρχει η πιο ξενέρωτη ομάδα της τελευταίας δεκαετίας, το San Antonio, που όμως κατέχει την καλύτερη επίδοση φέτος με 42-8. Υπάρχει η παρέα του Kobe που θα προσπαθήσει να κατακτήσει και το φετινό πρωτάθλημα και οι γερόλυκοι της Βοστόνης  που φέτος παρέα με τον Shaq θα προσπαθήσουν να πάρουν ρεβάνς για την περσινή τους ήττα στον τελικό. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η φετινή ατραξιόν είναι ο Blake Griffin. Άκουσα πολλά γι αυτόν. Τον είδα σε δυο τρία παιχνίδια για να έχω μια ασφαλή άποψη και ο τύπος με αποζημίωσε.  Γεννημένος στις 16 Μαρτίου 1989 (!) ο power forward των L.A. Clippers έχει εκθέσει ήδη πολλούς αντιπάλους του. Με τρομερή σωματοδομή (2,08μ / 114κ) και φυσικά προσόντα μπορεί να καρφώσει με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιοδήποτε σημείο κοντά στη ρακέτα! Μου έκανε εντύπωση το πόσο δυνατά "πατάει" με τα δύο πόδια. Τόσο ώστε σε πολλές περιπτώσεις το κεφάλι του φτάνει στο ύψος της στεφάνης! Φυσικά χρειάζεται σε κάποιους τομείς βελτίωση, όπως στην τεχνική και το σουτ όμως, όπως είπαμε, είναι ακόμα 21! Ο απόφοιτος του Oklahoma University είχε επιλεχθεί από τους Clippers στο Νο 1 του Draft από πέρυσι όμως δεν κατάφερε να παίξει εξαιτίας ενός τραυματισμού στο αριστερό γόνατο, αλλά οι ιθύνοντες του NBA θεώρησαν την χρονιά αυτή ως μη γενόμενη γι αυτόν και έτσι θεωρείται φέτος Rookie. Μάλιστα, θα είναι ο πρώτος Rookie που θα αγωνιστεί σε All Star Game μετά από 13 χρόνια. Και πως να μην είναι στις επιλογές όταν στο πρωτάθλημα έχει 22.9 πόντους μ.ο. και 12.7 ριμπάουντ; Ο "μικρός" είναι ήδη το next big thing του NBA και έχει μετατρέψει τα παιχνίδια μιας μέτριας ομάδας όπως οι Clippers σε προσωπικό show. Γι αυτό λοιπόν όταν πετυχαίνουμε αγώνα των Clippers τώρα πια δεν αλλάζουμε κανάλι. Απολαμβάνουμε Blake και...προσοχή στα στεφάνια!

Επιτέλους επέστρεψε!

Πολλοί είναι εκείνοι που περίμεναν την επιστροφή της. Πολλοί ίσως μελαγχολούσαν βλέποντάς την να βολοδέρνει στην Serie C μόλις μια 5ετία πριν. Όχι γιατί είναι κάποια υπερδύναμη  του Ιταλικού ποδοσφαίρου (μόλις  2 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα, 1 κύπελλο UEFA), αλλά γιατί για τους περισσότερους που έχουν περάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής τους η Napoli έχει μείνει στις αναμνήσεις τους ως η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ΄80 στην Ιταλία. Αγαπήθηκε, συμβόλιζε, αποθεώθηκε. Αγαπήθηκε για το ωραίο ποδόσφαιρο και για τις μαγικές στιγμές που χάριζε ο Diego, συμβόλιζε την επανάσταση του φτωχού νότου απέναντι στις ομάδες του πλούσιου βορρά και αποθεώθηκε κατακτώντας τα πάντα στην Ιταλία και ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η κίνηση που άλλαξε την ιστορία αυτού του club ήταν η μεταγραφή του Diego Armando Maradona το 1984 από την Barcelona έναντι 12 εκ. ευρώ (!). Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η πορεία προς την κορυφή, για να φτάσει στοο "πικ" της ακμής της με την κατάκτηση του κυπέλλου UEFA την σεζόν 1988-89 και με την κατάκτηση του scudetto ένα χρόνο μετά. Για του οπαδούς της Napoli η ομάδα ήταν κάτι παραπάνω από τρόπος διασκέδασης. Ήταν τρόπος ζωής. Ήταν τρόπος εκτόνωσης από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζαν στις φτωχογειτονιές της Νάπολης. Ένα μέσο επανάστασης. Η παρουσία τους στις κερκίδες του San Paolo ήταν συγκινητική ακόμα και όταν η ομάδα έπαιζε στη Serie C.  Όμως μετά την ακμή έρχεται η παρακμή. Το πρόβλημα του Diego με τα ναρκωτικά, η δεκαπεντάμηνη ποινή που του υπεβλήθη και η αναγκαστική παραχώρηση του στη Sevilla έκαναν το σύλλογο μη ανταγωνιστικό. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 υποβιβάστηκε στη Serie B όμως το χειρότερο ήταν όταν το 2004 λόγω χρεών υποβιβάστηκε στη Serie C. Όμως κάπου εκεί, όπως σε όλες οι όμορφες ιστορίες, ξεπήδησε από της στάχτες της μια φλόγα. Η ανάκαμψη είχε ξεκινήσει. Από το 2007 είναι και πάλι στα "σαλόνια" του ιταλικού ποδοσφαίρου. Με τις τρεις πρώτες χρονιές να είναι μέτριες, η Νapoli κάνει φέτος την αντεπίθεσή της. Με τον Edinson Cavani να πετάει φωτιές στην κορυφή της επίθεσης (21 γκ./30 π. σε όλες τις διοργανώσεις), με τον Σλοβάκο Marek Hamsik σε ελεύθερο ρόλο να τον "σιγοντάρει" (7 γκ. / 20 π.), με τον Ezequiel Lavezzi να "αναγκάζει" τον Maradona να πει δημόσια να του δοθεί η φανέλα με το νούμερο 10 (!) (έχει αποσυρθεί για ευνόητους λόγους), με τον Ουρουγουανό Walter Gargano να "τρώει σίδερα" στο κέντρο και τον αρχηγό Paolo Cannavaro να δεσπόζει στην άμυνα, η Napoli απειλεί και πάλι τους "μεγάλους". Η γαλάζια φωτιά από τον νότο κάνει την αντεπίθεσή της. Επιτέλους κάνει ξανά πρωταθλητισμό. Θα αντέξει: Θέλουμε να αντέξει: Όσοι θυμούνται εκείνη τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '80 θα κουνήσουν το κεφάλι καταφατικά. Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν καλά την εναλλακτική επιλογή. Πραγματικά, ποιος θέλει να δει τον Μάιο να σηκώνεται το κύπελλο του πρωταθλήματος από τα χέρια του Massimo Ambrosini ::::

Ένας νέος "αλητάκος"

Το επόμενο "hot" όνομα που δημιούργησε η βραζιλιάνικη παραγωγή ταλέντων περιμένουμε να θαυμάσουμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ο Neymar da Silva Santos Junior αργά ή γρήγορα θα μπει σε κάποιο αεροπλάνο για να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι και να βάλει την υπογραφή του σε κάποιο συμβόλαιο με πολλά μηδενικά. Ο 18χρονος αυτός έχει "χαζέψει" κόσμο στη "χώρα του καφέ" και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για τον νέο Pele. Υπερβολές λέω εγώ. Το έχουμε ξανακούσει άλλωστε αυτό και ο φίλος μας ο Robinho φρόντισε να μας διαψεύσει κατηγορηματικά. Η αλήθεια είναι ότι ο Neymar μοιάζει αρκετά στον τρόπο παιχνιδιού του "μικρού καραγκιοζάκου" (βλ. Robinho). Χαμηλό κέντρο βάρους και γρήγορη αλλαγή κατεύθυνσης, τρομερή επαφή με την μπάλα αλλά καλύτερα τελειώματα (27 γκ./64 π.) Κουβαλάει μεγάλη δόση τρέλας, όπως κάθε βραζιλιάνος που σέβεται τον εαυτό του, πράγμα που μπορεί είτε να τον απογειώσει, είτε να τον καταστρέψει. Στην Βραζιλία ήδη έχει "φάει" αρκετές κλοτσιές επειδή προσπαθεί να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο, με τελευταίο συμβάν κάποιος αμυντικός να του τραβάει το σορτσάκι και να του το κατεβάζει! Η Santos στην οποία ανήκει έχει ήδη δεχτεί προτάσεις από μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για την παραχώρησή του, η οποία δεν θα αργήσει να γίνει. Ας ελπίσουμε ότι η παρουσία του στην Ευρώπη σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του δεν θα τον παρασύρει σε τριήμερα πάρτυ με sexy μοντέλα ( Ronaldinho, Adriano, Robinho), ούτε θα επιλέξει κάποια ομάδα που θα τον αναλώσει σε δανεισμούς δεξιά και αριστερά (Keirrison), ούτε θα χαθεί σε ασήμαντα πρωταθλήματα όπως της Ρωσίας λόγω χρημάτων (Giulherme), για να μην τον δούμε να επιστρέφει στην Βραζιλία στα 22 του. Φυσικά έχει και αδυναμίες. Πρέπει να δυναμώσει αρκετά αν θέλει να αντεπεξέλθει στο εξαντλητικό πρόγραμμα της Ευρώπης και να μπορεί να κοντράρει τους Ευρωπαίους αμυντικούς. Πρέπει να γίνει πιο ομαδικός (στην Βραζιλία μπορεί να "περνάει" αυτό το στυλ παιχνιδιού,αλλά εδώ το στυλ διαφέρει) και να δουλέψει σκληρά-κανείς δεν έγινε φτασμένος ποδοσφαιριστής στα 18 του.  Αν όλα πάνε καλά, νομίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να τον θαυμάζουμε στα παιχνίδια του για τα επόμενα χρόνια.Μικρέ Νeymar, σε περιμένουμε...

The Damned United

Προσπαθώντας να περάσω όσο πιο ήρεμα γινόταν ένα βράδυ Κυριακής, έκανα "ζάπινγκ" με το ένα μάτι στην τηλεόραση και το άλλο σε πλήρη κατάκλιση. Τυχαία έπεσα σε μια ταινία που αγνοούσα την ύπαρξή της. Άλλωστε, οι ταινίες αθλητικού περιεχομένου λαμβάνουν ελάχιστη προώθηση και προβολή. Ανασηκώθηκα από τον καναπέ, έβαλα ένα κόκκινο κρασί και άναψα το τσιγάρο μου. Ο κύριος που υποδυόταν ο πολύ καλός ηθοποιός Michael Sheen ήταν ο εκκεντρικός προπονητής Brian Clough.Ο προπονητής που κατάφερε να οδηγήσει την Nottingham Forest στην κατάκτηση δύο συνεχόμενων Κυπέλλων  Πρωταθλητριών την περίοδο 1978-79 και 1979-80 (για τους φίλους της Barcelona: αυτά είναι μόλις ένα λιγότερο από όσα έχει κατακτήσει η ομάδα τους). Η ταινία αναφέρεται κυρίως στις 44 μέρες που ο Clough κάθισε στον πάγκο της Leeds United με αναφορά όμως και στις περιόδους που ήταν προπονητής στην Derby και στην Brighton. Ο σκηνοθέτης Tom Hooper μας βάζει στα αποδυτήρια και μας δίνει πληροφορίες για την νοοτροπία που επικρατούσε τότε στα Αγγλικά γήπεδα, για το βρετανικό στυλ παιχνιδιού και την προσπάθεια του Clough να το αλλάξει, για τη σχέση του με τον βοηθό του Peter Taylor αλλά και με τους παίκτες της Leeds. Από τις καλύτερες αθλητικές ταινίες που έχω παρακολουθήσει, αν και θα περίμενα τον Clough να παρουσιαστεί λίγο πιο εκκεντρικός. Νομίζω ότι η ταινία "The Damned United" (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τίτλο "Η Καταραμένη Ομάδα")  είναι η κατάλληλη για να γνωρίσουμε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που πέρασαν από τα αγγλικά γήπεδα ή όπως αναφέρεται και στην ταινία "τον καλύτερο προπονητή που δεν ανέλαβε την Εθνική ομάδα".Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Τελικά, οι φανέλες παίζουν μπάλα;

Ρίχνοντας μια ματιά στην βαθμολογία της Premier Leage, κάποιος μπορεί να την βρει φυσιολογική. Εμένα πάλι θα μου φαινόταν φυσιολογική αν η χρονιά που είχαμε ήταν πριν το Millenium ή τουλάχιστον στις αρχές της νέας χιλιετίας. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως στο διάβολο ο Sir Τσιχλόφουσκας έχει την ομάδα του πρώτη και μάλιστα αήττητη. Αν είμαι εμπαθής; Σίγουρα η Manchester United και ο προπονητής της δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "η μεγάλη μου αγάπη" αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι υπήρχαν χρονιές που η ομάδα έπαιζε "διαστημικό" ποδόσφαιρο. Τότε που οι αυτοματισμοί μεταξύ Beckham-Scholes-Giggs-Cantona και αργότερα Van Nistelrooy σε έκαναν να μην θες να σηκωθείς από τον καναπέ ούτε για τουαλέτα. Μπορεί ο προπονητής να είναι ο ίδιος όμως οι παίκτες δεν είναι. Με παίκτες ενδεκάδας όπως ο Ο'Shea και ο Carrick, με τον υπερπαίκτη Giggs στα 37,τον Scholes στα 36 και τον Van Der Sar στα 40, με τον Nani να ενδιαφέρεται περισσότερο για την δική του προβολή παρά για το καλό της ομάδας, τον Rooney σε μια κακή χρονιά και με αλλαγές κάποιους Obertan, Evans, Fabio,Owen(!), προσωπικά δεν δίνω καμία τύχη για πρωτάθλημα στους κόκκινους διαβόλους, ακόμα και αν την ώρα που γράφεται το κείμενο βρίσκονται στην πρώτη θέση με κάποιο περίεργο τρόπο.Τελικά μήπως ισχύει το κλισέ που λέει ότι και οι φανέλες παίζουν μπάλα;
http://www.sport24.gr/vathmologies/

Roberto-Carlos-Tha-Soutaro

Σας λένε να φτιάξετε μια dream team. Όλων των εποχών. Πείτε αλήθεια. Το έχετε ξανακάνει. Στο πρόχειρο τετράδιο στο σχολείο, όταν βαριόσασταν στην ώρα των θρησκευτικών. Σίγουρα δύσκολη επιλογή,δεν συμφωνείτε; Όμως υπάρχει έστω και ένας που να μην σκέφτηκε αμέσως για την αριστερή πλευρά της άμυνάς του τον Roberto Carlos; Ναι, αυτόν τον κοντούλη Βραζιλιάνο με το χαρακτηριστικό τρέξιμο και το σουτ δυναμίτη. Που το 1995 όταν πήρε μεταγραφή για την Ευρώπη και συγκεκριμένα για την Inter κρίθηκε ανεπαρκής μετά την πρώτη του χρονιά και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στην Real Madrid να τον αποκτήσει. Εκεί τον μάθαμε, εκεί τον αγαπήσαμε. 11 σεζόν, 370 συμμετοχές, 47 γκολ. Καθόλου κακός απολογισμός για αριστερό μπακ. Ε λοιπόν αυτός ο τύπος με την τεράστια γάμπα παίζει ακόμα μπάλα στα 37 του στην Corinthians. Είναι γέρος; Δεν μπορεί να τρέξει; "Κολλάει ένσημα"; Λες; Πόσους τύπους έχετε δει να το κάνουν αυτό;

Καλό; Και ναι, δεν κάνεις λάθος το χοντρό αγόρι που τρέχει πρώτο να τον συγχαρεί είναι ο πρώην ποδοσφαιριστής Ronaldo.

Όταν είδα αυτήν την έμπνευση μου ήρθε στο μυαλό ότι και σε σας μάλλον. Το γκολ που στοίχειωνε τα παιδικά μου όνειρα (προσπαθώντας να κάνω κι εγώ το ίδιο παραλίγο να σπάσω δεξί αστράγαλο) και καταργούσε τους νόμους της φυσικής. Ένα από τα καλύτερα γκολ που έχω δει ... Enjoy!

Have a nice "blogging"!

Καλώς ορίσατε!

Σκοπός της δημιουργίας αυτού του blog είναι να συζητηθούν θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο και όχι μόνο, χωρίς να περιοριστούμε στα στενά σύνορα της "αντιποδοσφαιρικής" μας παιδείας και των οπαδικών μας συναισθημάτων. Να σχολιάσουμε για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, για μεγάλους παίκτες, για τις "αδυναμίες" μας αλλά και για τις αποστροφές μας και να επικεντρωθούμε σε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει εξαρχής...στην "μπαλίτσα".

Ελπίζω να συμμετέχετε όλοι στη συζήτηση!

Have a nice "blogging"!