Η επιτομή της ιδιοφυούς προσωπικότητας

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους παρατηρείς να δρουν, να σκέφτονται ή να δουλεύουν, νομίζεις ότι είναι γεννημένοι για να το κάνουν. Σκέφτεσαι ότι δεν θα βρεθεί κανείς και ποτέ να το κάνει καλύτερα από αυτούς. Ότι ακόμα και κάτι αν πήγαινε στραβά στην εξέλιξη της ζωής τους, το αόρατο χέρι της μοίρας θα τους καθοδηγούσε, θα τους έβαζε στο σωστό δρόμο για να κάνουν αυτό που "πρέπει", να καθοδηγήσουν, να υποδείξουν, να δημιουργήσουν, για να μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να βελτιωθούμε ή να απολαύσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι για μεγάλα πράγματα, αν και πολλοί από εμάς θα το θέλαμε. Δεν αρκεί όμως μόνο η δουλειά και η εξειδίκευση. Μπορεί να είναι το σημαντικότερο, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει αυτό το "κάτι", αυτό το χάρισμα. Αυτό που μετέτρεψε τον Che Guevara σύμβολο των επαναστάσεων, τον Martin Luther King σε πρότυπο του αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον Στέλιο Παρλιάρο σε άρχοντα των γλυκών (sic). Κάπως έτσι λοιπόν, αυτό που κάποιοι θα το ονόμαζαν μοίρα, κάποιοι άλλοι τύχη και κάποιοι Θεό, "έσπρωξε" έναν μικρό Γαλλοαλγερινό σε κάποια φτωχογειτονιά της Μασσαλίας να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Και γεννήθηκε ο μύθος του Zinedine Zidane.

Ο Zidane γεννήθηκε στη Μασσαλία από Αλγερινούς μετανάστες στις 23 Ιουνίου του 1972. Πρωτοέπαιξε μπάλα σε μια ομάδα γειτονιάς όταν ήταν 14. Στα 16 του ο Jean Varraud, scouter της AC Cannes, εισηγήθηκε την μεταγραφή του και έτσι υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Η καριέρα του σε υψηλό επίπεδο όμως άρχισε με την μεταγραφή του στην Bordeaux την σεζόν 1992-93. Με τους Γιροδίνους κατάφερε κατακτώντας τον κύπελλο Intertoto να φτάσει στον τελικό του κυπέλλου  UEFA εναντίον την AC Milan τη σεζόν 1995-96. Θυμάμαι τότε, στα 15 μου, που αναρωτιόμουν ποια είναι αυτή η ομάδα-χρώμα που παίζει με την Milan τελικό... Μπορεί η Bardeaux να έχασε από τους Ιταλούς, όμως όλοι- μαζί και εγώ- είχαν μάθει τον Zidane. Μεγάλες ομάδες είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται για τον Γάλλο που πήρε από το χέρι μια άγνωστη μέχρι τότε ομάδα (στην Ευρώπη) και την έκανε πρωταγωνίστρια. Από την Αγγλία ενδιαφέρθηκε η Blackburn Rovers, με τον προπονητή Ray Harford να εισηγείται στον πρόεδρο της ομάδας Jack Walker την απόκτηση των Ζidane και Dugarry από την Bordaeux και να παίρνει την αφοπλιστική απάντηση  " Γιατί θέλεις να πάρεις τον Zidane όταν έχουμε τον Tim Sherwood? " (!!!! το "είχε" ο πρόεδρος, έτσι; !!!!). Και αφού για το καλό της ανθρωπότητας δεν προχώρησε η μεταγραφή, ήρθε η πρόταση της Juventus η οποία το 1996 με ένα ποσό γύρω στα 3.2 εκατ. λίρες τον έκανε δικό της. Στην Juve έμεινε πέντε χρόνια,ως το 2001, κατακτώντας  δυο πρωταθλήματα Ιταλίας (1997,1998), ένα Super Cup Ευρώπης (1996), ένα διηπειρωτικό (1996), ένα Super Cup Ιταλίας (1997) και ένα Κύπελλο Intertoto (1999). Όμως κάτι έλειπε. Οι δυο χαμένοι τελικοί του Champions League (1997, 1998) μάλλον συνέβαλαν στην απόφαση του Zizou να αφήσει την Juve για κάτι μεγαλύτερο, για μια ομάδα που θα κάλυπτε τις φιλοδοξίες του και θα είχε την δυναμική να φτάσει στην κορυφή. Έτσι, μετά από 151 συμμετοχές και 24 γκολ με την ασπρόμαυρη φανέλα, το καλοκαίρι του 2001 παίρνει μεταγραφή για το ποσό-ρεκόρ των 75 εκατ. ευρώ για την Real Madrid. Την ίδια χρονιά οδηγεί την ομάδα του στον τελικό του UEFA Champions League με αντίπαλο την Bayer Leverkuzen. Αυτό το κύπελλο ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο. Και έτσι όπως τα έφερε η μοίρα (ο Θεός ή η τύχη,όπως είπαμε) ο Zidane έμελλε να μείνει ανεξίτηλος στα ποδοσφαιρικά μας όνειρα με μια στιγμή μαγείας. Ήταν όταν στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, ενώ το σκορ ήταν 1-1, ο Roberto Carlos έκανε μια ψηλοκρεμαστή σέντρα προς το κέντρο της περιοχής και ο Ζizou σε μια έμπνευση της στιγμής, σε μία κίνηση που γίνεται μόνο στο Playstation, με ένα μονοκόμματο γυριστό σουτ με το αριστερό έστειλε την μπάλα στο αριστερό "παραθυράκι" του Butt. To πήρε λοιπόν και του άνηκε ολοκληρωτικά. Με την Real πήρε ακόμα ένα πρωτάθλημα (2203), δυο Super Cup Ισπανίας (2001, 2003), ένα Super Cup Ευρώπης (2002) και ένα διηπειρωτικό (2002). Θα μπορούσε περισσότερα αλλά η απληστία του προέδρου Florentino Perez και η επιθυμία του να μετατρέψει την Real στην πιο εμπορική ομάδα του κόσμου φέρνοντας αχρείαστους παίκτες όπως ο Beckham, ο Owen και ο Woodgate και διώχνοντας χρήσιμα εργαλεία όπως ο Makelele ουσιαστικά διέλυσε την ομάδα. Έτσι ο Zinedine Zidane ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 2006, έπειτα από 155 συμμετοχές και 37 γκολ με τη λευκή φανέλα. 

Με την Εθνική Γαλλίας απλά ήταν υπέροχος. Ήταν αρχηγός, πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του, "εκτελεστής" όταν τον χρειάστηκε. Κατάφερε να της αλλάξει επίπεδο και να την κάνει για περίπου 10 χρόνια πρωταγωνίστρια. Όλα άρχισαν όταν η Γαλλία είχε αναλάβει τη διεξαγωγή του Mudial του 1998. Η εθνική ομάδα ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ και η συμμετοχή της στον τελικό,μόνο με θαύμα έμοιαζε. Απέναντι στην Βραζιλία του Ronaldo κανείς δεν πίστευε αυτό που θα συνέβαινε. Ο Zidane με δυο κεφαλιές (!) από κόρνερ έβαλε μπροστά τους πετεινούς στο σκορ και ο Petit σε μια αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο έκανε το επικό 3-0. Ο Γαλλοαλγερινός ήταν πλέον ήρωας για την χώρα και το όνομά του τραγουδιόταν στο μεγάλο πάρτυ που είχε στηθεί σε όλη τη Γαλλία. Το 2000 επιβεβαίωσε πως ό,τι έγινε δυο χρόνια πριν δεν ήταν τυχαίο, κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας. Το 2002 στο Mudial της Ιαπωνίας και της Κορέας ένας τραυματισμός δεν του επέτρεψε να βοηθήσει την εθνική του, απέχοντας από τα δυο πρώτα ματς και έτσι αποκλείστηκε στην πρώτη φάση. Το 2004, όταν ο Θεός είχε κέφια, αποκλείστηκε από την Εθνική Ελλάδος στα προημιτελικά και κάπου εκεί ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την εθνική ομάδα. Όμως η κακή πορεία της εθνικής στα προκριματικά του Mudial της Γερμανίας τον έκαναν να πεισθεί να επιστρέψει, και ως αρχηγός την βοήθησε να προκριθεί. Όλοι περίμεναν στην καλύτερη περίπτωση μια αξιοπρεπή εμφάνιση από την Γαλλία. Άλλωστε με τον Zidane στα 34 και την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στο τέλος των αγώνων τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν; Μάλλον οι περισσότεροι Γάλλοι θα ήταν ευχαριστημένοι όταν είδαν την εθνική τους με δυσκολία να προκρίνεται από τους ομίλους. Όμως αυτό που θα ακολουθούσε ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Στα παιχνίδια με την Ισπανία και την Βραζιλία ο Zidane έπαιζε λες και ήταν 25, οι εμπνεύσεις του άφηναν εκτεθειμένους αντιπάλους και άφωνους θεατές. Γκολ και ασίστ με Ισπανία, ασίστ με Βραζιλία, γκολ με Πορτογαλία στον ημιτελικό και η Γαλλία βρισκόταν ξανά στον τελικό. Από τη μια η επιτομή του αμυντικού ποδοσφαίρου Ιταλία και από την άλλη η προσωπικότητα του Zinedine Zidane. Σκόραρε και πάλι, με μια φανταστική εκτέλεση πέναλτυ και έτσι έγινε ο τέταρτος μόλις παίκτης που σκοράρει σε δυο τελικούς Mudial. Όμως το ματς πήγε στην παράταση. Και εκεί γράφτηκε ο επίλογος του μύθου. Ο υπεργραφικός Marco Materazzi τον προκάλεσε βρίζοντάς του την οικογένεια και ο Ζidane που πάντα ήταν οξύθυμος προσγείωσε την γυαλιστερή του καράφλα στο στήθος του σωριάζοντάς τον στο έδαφος. Κόκκινη κάρτα και η Γαλλία χάνει την κούπα στα πέναλτι. Όμως πραγματικά ποιος νοιάζεται; Την επόμενη μέρα όλοι συζητούν την αντίδραση του μεγάλου Γάλλου. Έτσι έπρεπε να γίνει. Οι δικές μας ιστορίες δεν μας αρέσει να έχουν happy end. Φανταστείτε στο Bravehart ο William Walace να παντρευόταν την Γαλλίδα Βασίλισσα και να έκαναν πολλά παιδιά. Όχι. Οι ιστορίες μας αρέσουν με "δράμα και πόνο". Και ίσως καταλληλότερο τέλος για αυτήν την καριέρα να μην υπήρχε. 

Ο Zidane σαν ποδοσφαιριστής τα είχε όλα. Όμως αυτό που τον έκανε να είναι καλύτερος από όλους ήταν αυτή η επαφή που είχε με την μπάλα και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα. Τον παρατηρούσες να την κοντρολάρει και πίστευες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει. Είχε μια σχέση με την μπάλα ερωτική, ό,τι κι αν έκανε το έκανε με στυλ και με τρόπο που θύμιζε περισσότερο χορό. Μπορούσε να κάνει το αναπάντεχο ανά πάσα στιγμή, λειτουργούσε λες και ένας υπολογιστής βρισκόταν στον εγκέφαλό του. Στρατηγός στο γήπεδο, σπάνια έκανε λάθη. Απολάμβανες να τον παρακολουθείς. Ξέρω ότι πολλοί πιστεύετε πως ο Maradona ή ο Pele ή ακόμα και ο Messi είναι καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Εγώ πιστεύω πως είναι κορυφαίοι αλλά πρώτος παραμένει ο Γάλλος. Ο Pele ήταν ολοκληρωμένος, κέρδισε τρία Mudial, όμως δεν δέχτηκε ποτέ να παίξει στην Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο όπου ο ανταγωνισμός ήταν σαφώς μεγαλύτερος. Ο Maradona ήταν πραγματικός αρχηγός στο γήπεδο, έκανε μαγικά πράγματα με τη μπάλα στα πόδια, όμως στην Ισπανία απέτυχε και δεν κατέκτησε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Messi έχει σίγουρα το χρόνο να τον ξεπεράσει, όμως πρέπει να δείξει την αξία του και σε εθνικό επίπεδο, εκεί που στις μέχρι τώρα διοργανώσεις που έχει λάβει μέρος είναι άφαντος. Ο Ζizou έχει λείψει από το ποδόσφαιρο. Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο "δεκάρι" άφησε πίσω του κληρονομιά απίστευτες φάσεις, βίντεο για σεμινάρια και ένα ολόκληρο έθνος να τον αναπολεί. Και για εμάς που τον ζήσαμε από την αρχή ως το τέλος, μια απίστευτη ποδοσφαιρική ιστορία...